________________
श्री वैराग्य शतक
३१
इर्ष्याथी बळता ए जीवो एकबीजाने खावा धाय, ए दुःख नरकतणां हे चेतन ! कहेने तुजथी केम खमाय.
विवेचन - चोवीशे कलाक रात ने दी. खा खा करे तो पण नारकीना जीवनी क्षुधा - भुख भांगे नहिं. भरत वगेरे बधा क्षेत्रमां निपजता बधा धान्य- अनाज एने खवरावीये, तोय ए तो भुख्यो ने भुख्यो. एनी तरस पण एवी. नदीतळाव-सरोवर वगेरेनुं पाणी तो शुं पण बधा समुद्रनुं पाणी तेने पीवरावीये तोय ए तरस्यो. त्यां नारकीमां आवी भुख ने तरस शान्त करवा माटे घणां फांफा मारे, एक बीजा परस्पर एक बीजाना शरीरने खाय-बचका भरे, एक बीजानुं लोही पीवे, लडे ने नितान्त वेदना - दुःख सहन करे. हे चेतन ! तुं बीजाने खवरावीने खा. थोडामांथी थोडुं पण भुख्याने अन्न दे, तरस्याने पाणी पा, तो आवी भुख तरस तारे सहन करवानो प्रसंग नहिं आवे, नहिं तो तारी पण एज दशा छे. माटे पहेलेथी चेतीने चालजे. (२१)
(२२) आ नारकीनुं वर्णन 'सर्वज्ञ भाषित' छे माटे मानवुं जोइए.
केवल ज्ञानी जिनवरदेवे सर्व लोकना भाव कहाय, सर्व सत्य सद्दहतो पण तुं शाने संसारे मुंझाय. दीवो हाथ छतां पण अमृत ? शाने उंडे कूप पडाय, ए दुःख नरकतणां हे चेतन ! कहेने तुजथी केम खमाय.
