________________
श्री वैराग्य शतक (१९) हिंसक अने व्यभिचारी जीवोने नरकमां
पडता दुःखोकरवतथी कापे देवो ने, वज्रप्रहारे चूर्ण कराय, शाल्मली वृक्ष उपर आरोपे, ने कुम्भीपाके पकवाय तप्त लोहनी पुतळी केरूं, आलिंगन ते केम कराय, ए दुःख नरकतणां हे चेतन ! कहेने तुजथी केम खमाय.
विवेचन-जंगलना घास ने झरणाना जल पीता, हरण, ससला वगेरे निरपराधी जीवोने जेओ मृगया ने ब्हाने, शिकारने कारणे हणे छे. जीभनी लालचे के धर्मने नामे जेओ घेटा-बकरा, पाडा, वगेरेनो वध करे छे, ते जीवोने नरकमां परमाधामी देवो करवतथी कापे छे, वज्रथी मारे छे. तेना शरीरने दळी दळीने लोट करे छे. सोयनी अणी जेवा तीणा पांदडा-कांटाथी भरेल ने तलवारनी धार जेवी तीक्ष्ण डाळीवाळा शाल्मली नामना झाड उपर चडावे छे. कुंभीगागरमां पूरी गुंगळावी अग्निथी पकावे छे- सीजावे छे. अग्निमां खूब तपावीने लालचोळ करेल लोढानी पुतळी साथे आलिंगन करावे छे, भेटाडे छे, बाथ भीडावे छे ने उपरथी घण मारीने कहे छे, केम ! परस्त्री भोगववामां बहु रस पड्यो हतो, ले लेतो जा मजा ! रे जीव ! आ सांभळता पण जो तने भय थतो होय तो शिकार-जीववधपरस्त्रीगमनथी दूर रहेजे, तेनी सामु पण न जोतो, (१९)
