________________
श्री वैराग्य शतक
२५
मृत्युराक्षस जो आ आवे नरककूपमां नांखण काज, चेत चेत चेतन ? आ समये नहींतर तारी जाशे लाज.
विवेचन-हे आत्मन् ! तारी पाछळ मृत्यु राक्षस पडयो छे, तुं सावचेत थई जा. तने पकडीने ए नरककूवामां नाखवा इच्छे छे, तुं गफलतमां रहीश ते नाखी देशे; आ तारे लहेर करवानो वखत नथी. तारे माथे मोत भमे छे ने तने अभिमान शानुं थाय छे ! तुं मदमस्त बनी हसे छे केम ! स्त्री साथे विलास करवानी अने सुवर्ण एकटुं करवानी झंखना-इच्छा तुं शा माटे धरे छे ! एमां मूच्छित न था, शुं व्यसनोमां-कुटेवोमां, खावा - पीवामां, आसक्त थवुं, गुल्तान बनवुं तारे उचित छे ! चेतन ! चेत- जाग, ऊभो था, मरणथी बचवा धर्मनुं शरण ले, नहितर मृत्युराक्षस तारू खावुं - पीवुं धूळ करी नाखशे. तारी इज्जत - आबरू नहि रहेवा दे. माटे सचेत रहे. (१४)
(१५) धर्मनी सहाय वगरना प्राणीने मृत्यु - राक्षस नरकमा लई जाय छे. त्यांनी परिस्थिति केवी छे ए वर्णवतां प्रथम त्यां रहेवानी पृथ्वीनुं स्वरूप अने आयुष्य बतावे छे. ज्यांनी दुर्गन्धांशथकी पण नगरलोकनुं मृत्यु थाय, सागरोपमनां आयुष्य मोटां छेद्यां पण ते नव छेदाय, करवतथी पण कठिन स्पर्श जाणे भालानो मार मराय, ऐ दुःख नरकतणां हे चेतन ? कहेने तुजथी केम खमाय.
