________________
श्री वैराग्य शतक थांभलो जित्यो कहेवाय. एम जिंतता-जितता घणुं जित्या पछी पण वचमां एक वखत हारी जाय तो जितेलुं बधुं चाल्युं जाय ने रमतनी फरीथी शरूआत थाय आ रीते पोताने जीतीने राजपुत्र राजा थाय ए बने ! नज बने, मानो के बने, पण धर्मकरणी कर्या वगर गयेल मानव जन्म फरी नज मळे. (६)
(७) दृष्टांत पांचमुं 'रत्न'. दूरदेशवासी वणिकोने श्रेष्ठिसुतोए आप्यां रत्न, पितृवचनथी पश्चात्तापे तेज रत्न मेळववा यत्न करतां कोई दिन सर्व रत्नथी जनक हृदय पण संतोषाय, पण सुकृतविणगतनरभव ते पाछोचेतन नहीं ज पमाय.
विवेचन-एक रत्नना शोखीन शेठ हता, पासे पैसो पण अखट हतो. तेमणे घणुं खरूं धन जुदी जुदी जातिना रत्नो खरीदवामां खर्ची नाख्युं हतुं. तिजोरीनी तिजोरीओ रत्नोथी भरी दीधी हती. तेमना पुत्रोने आ पसंद न हतुं, एक वखत केटलाएक दिवसो माटे शेठ बहारगाम गयेला, पाछळथी छोकराओए देश-परदेशथी आवेला झवेरीओने सारी किंमते रत्नो वेची नाख्या. शेठ आव्या त्यारे तेमने आ वातनी खबर पडी, दुःख थयुं ने छोकराओने बोलावीने ठपको आपी कह्यु के : -'जाव, जेने जेने रत्नो वेच्या होय तेनी पासेथी ते पाछा लई आवो, पछी घरमां पेसवा दईश'