________________
श्री वैराग्य शतक
८७ शरीरथी तेओने सुख-पोषण मळे छे त्यां सुधी, पण ए शरीर लथडयु-अटक्यु, महाव्याधिओमां पटकायुं त्यारे तारूं कोई सगुं थवा नहिं आवे. भयोथी बचावनारू तारूं कोई नथी. छेवटे तारा देहने शरीरने मसाणमां - प्रेतवनमां-स्मशानमां लई जई बाळी देशे ने पोताना स्वार्थ माटे मोटी पोक मुकी रुदन करशे. आवा केवळ स्वार्थथीज भरेला संसारमां तुं केम मोह्यो छे ! तेनो स्नेह छोडी परमार्थनी साधना कर. संसारनो राग त्यजी वैराग्य पन्थे वळ, दुःखजाळनो अन्त लाव ने अपूर्व सुखनो भोगी था (६३)
(६४.) संसारनां सम्बन्धो सर्व विनश्वर छे. दुर्गतिमां पडता बचावनार एक जिनधर्म छे,
एज सत्य छे-एज शाश्वत छे. हे मुग्ध जीव ! विचार आ संसारमा तारू कोण छे ? सर्वे सगां तुजने त्यजी अथवा त्यजीने तुं जशे ? वीतरागभाषित धर्म केवल ते समे साथे थशे, दुर्गतिके रां कूपथी तत्काल तेज बचावशे.
विवेचन-हे भोळा जीव ! जरी तो विचार, जे संसारमां तुं पडी रह्यो छे तेमां तारू छे कोण ? आ सगां व्हालांने तुं तारा माने छे ! ए तारो भ्रम छे ताएं ताराथी कदी पण विखुटुं न ज पडे. ताराथी जुदुं पडे ए तारू नहिं. जेने तुं तारूं पोतानुं मानी बेठो छो, ए एक वखत तने छोडी
