________________
(२३६) पाली, घणी लब्धियो उपनी. एकदा पारणें वहोरवा माटें वेश्याने घेर श्रावीने धर्मलाल दीधो, वेश्यायें अर्थलाल कह्यो. तेवारें नंदीषेणे तरणुं ताणीने साडी बार कोड अव्यनो वरसाद वरसाव्यो, यावत् जोगावली कर्मथी तिहां रह्यां. वेश्या साथे नोग नोगववा लाग्या. तिहां बार वर्ष वही गया. नित्य प्रत्ये दश दश माणसने प्रतिबोध पमाडी श्रीवीरनी पासें दीदा सेवा मोकले.
एकदा जोगावली कर्मनो क्षय थवाथी उपदेश देतां नव जणने प्रति बोध पमाडी श्रीवीर पासें मोकल्या पण दशमो सोनी प्रतिबोध न पाम्यो. ते. णें कडं के जेम मुझने उपदेश आपो बो, तेम तमें केम श्रादरता नथी? एवामां नोजनवेला थवाथी स्त्रीये श्रावीने रीशथी जोजन करवाने बोलाव्या. तेवारें नंदीषेण बोल्यो के दशमो हुँ. एम कही श्री. वीरपासें चालवा मांमयु. स्त्रीये घणी रीते समजा. व्यो, परंतु तेने पण प्रतिबोधी दीक्षा लइ सतियें गयो. एम नंदीषेणे अहंकार कस्यो, तो चारित्रथी पड्यो. इति मानत्याग उपर नंदीषेणनी कथा ॥११॥ माटे मान त्यागq ॥ ५५ ॥
SHRPAN
