________________
ઉપદેશમાળા
वसहीसयणासणभत्त-पाणभेसज्जवत्थपत्ताई। जइवि न पज्जत्तधणो, थोवावि हु थोवयं देइ ।।२४०।। संवच्छरचाउम्मासिएसु, अट्टाहियासु अ तिहीसु ।
सव्वायरेण लग्गइ, जिणवरपूयातवगुणेसु ।।२४१।। * साहूण चेइयाण य पडिणीयं तह अवण्णवायं च । जिणपवयणस्स अहियं, सव्वत्थामेण वारेई ।।२४२।। विरया पाणिवहाओ, विरया निच्चंच अलियवयणाओ । विरया चोरिक्काओ, विरया परदारगमणाओ ||२४३।।
(૨૪૦) (શ્રાવક પોતે) કદાચ એવા પૂરતા ધનવાળો ન હોય તો ય મુકામ, સંથારાદિ શયન, બાજોઠ આદિ આસન, ભોજન-પાણી, ઔષધ, વસ્ત્ર-પાત્રાદિ, (આદિ પદથી કાંબલ વગેરે) થોડામાંથી પણ થોડું સુપાત્રમાં દે (‘પાત્રમાં ન દીધેલું ન વપરાય” એ નિયમ)
(૨૪૧) સાંવત્સરિક-ચાતુર્માસિક પર્વોમાં, ચૈત્રી આદિ અઢાઈઓમાં, પર્વતિથિઓમાં, જિનેશ્વર ભગવાનના પૂજન, ઉપવાસાદિ તપસ્યા, તથા જ્ઞાનાદિ ગુણોમાં હૈયાના પૂરા આદર બહુમાનથી લાગી જાય છે.
(૨૪૨) મુનિઓના, તથા મંદિર કે મૂર્તિઓનાં પ્રત્યેનીકો (મુદ્ર ઉપદ્રવ કરનારાઓ)ને તથા એમના નિંદકોને તેમજ જિનશાસનનું અહિત કરનારાઓને સમસ્ત શક્તિ (યાવત્ પ્રાણાર્પણ)થી અટકાવે છે. કેમકે એ મહઉદયનું કારણ છે.)
(૨૪૩) (હવે શ્રાવકના વિશેષ કરીને ગુણોમાં) સ્કૂલ જીવહિંસાથી વિરામ પામેલા, હંમેશા સ્થૂલ અસત્ય વચનથી
