________________
ઉપદેશમાળા
कह तं भण्णइ सोक्खं ? सुचिरेण वि जस्स दुक्खमल्लियइ । जं च मरणावसाणे, भवसंसाराणुबंधिं च ।।३०।। उवएससहस्सेहिं वि, बोहिन्जंतो न बुज्झइ कोई । जह बंभदत्तराया, उदाइनिवमारओ चेव ।।३१।। गयकन्नचंचलाए, अपरिचत्ताए रायलच्छीए । जीवा सकम्मकलिमल-भरियभरा तो पडंति अहे ||३२।। वोत्तण वि जीवाणं, सुदुक्कराइंति पालवरियाई । भयवं जा सा सा सा, पच्चाएसो हु इणमो ते ॥३३॥
(તેથી જો તેને સુખ જ કેમ કહેવાય કે લાંબા કાળે પણ જેના પરિણામે દુઃખ આવી પડે ? ને જે મૃત્યુ સુધી જ ચાલે છે? અને જે ભવમાં પરિભ્રમણની પરંપરાવાળું હોય? (વસ્તુતઃ સાંસારિક સુખો, દુઃખો જ છે. (૩૦)
હજારો ઉપદેશોથી પણ બોધ કરાતા છતાં બ્રહ્મદત્તચક્રી અને ઉદાયનૃપમારક (વિનય રત્ન)ની જેમ કોઇક (ભારે કર્મી) જીવ બોધ પામતો જ નથી. (૩૧)
હાથીના કાન સમી ચંચળ રાજ્યલક્ષ્મી જો નહિ છોડી, તો જીવો તે (લક્ષ્મીની મૂચ્છથી એકત્રિત) પોતાના પાપરૂપ કચરાથી ભારે થઈને નરકમાં પડે છે. (૩૨)
જીવોનાં આચરેલા કેટલાક એવા પાપકર્મોને બોલવાં પણ દુષ્કર બને છે. આનું દૃષ્ટાંત આ કે વીર ભગવાને એક પૃચ્છકના
જા સા સા સા,’ એ પ્રશ્નમાં એ જ ઉત્તર આપી સમાધાન કર્યું હતું. (કેમકે પાપ પ્રગટ બોલાય તેવું ન હતું.) (૩૩)
