________________
ઉપદેશમાળા नियममइविगप्पिय-चिंतिएण सच्छंदबुद्धिचरिएण ।
તો? પારહિય, વીર ગુરુ પુવાસેળ ||રદ્દા थद्धो निरूवयारी, अविणीओ गविओ निरूवणामो । साहुजणस्स गरहिओ, जणे वि वयणिज्जयं लहइ ।।२७|| थोवेण वि सप्पुरिसा, सणंकुमार व्व केई बुज्झंति । . देहे खणपरिहाणी, जं किर देवेहिं से कहियं ।।२८।। जइ ता लवसत्तमसुरा, विमाणवासी वि परिवडंति सुरा । चिंतिज्जंतं सेसं, संसारे सासयं कयर ? ॥२९।।
જે ગુરુ ઉપદેશ વગર પોતાની મતિ કલ્પનાથી તત્ત્વાતત્વને કલ્પ-વિચારે, સ્વચ્છંદ બુદ્ધિથી આચરણ કરે એનું પારલૌકિક હિત શી રીતે થાય? (ગુર્વાધીનતાથી જ આત્મહિત થાય.) (૨૬)
અભિમાનથી અક્કડ, કૃતજ્ઞ, અવિનીત ગર્વિષ્ઠ આપ બડાઈ કરનારો, ગુરુને પણ નહિ નમનારો અને એથી સજ્જનોમાં નિદ્ય એવો માણસ લોકમાં પણ હલકાઈને પામે છે. (૨૭)
કેટલાક પુરુષો નાના પણ નિમિત્તથી પકુમાર ચક્રીની જેમ બોધ પામી જાય છે, જેમકે બે દેવોએ તેમને કહ્યું, શરીરમાં ક્ષણમાત્રમાં હાનિ થાય છે અને એટલાથી ચક્રી બૂઝી જઈ સાધુ થયા.) (૨૮).
(અતિ દીર્ઘ આયુષ્યવાળા) લવ સત્તમિયા (અનુત્તરવાસી) દેવોને ચ્યવવું પડે છે. તો વિચાર કરતાં સંસારમાં બીજું શાશ્વત શું દેખાય છે? (માટે ધર્મ જ નિત્ય છે.) (૨૯)
