________________
શતકરારોહ સમજનાર આત્માએ ભોગોથી વિરમવું જોઈએ. ૭૭.
सिवमग्गसंठिआण वि, जह दुजेआ जीआण पण विसया । तह अन्नं किंपि जए, दुजे नत्थि सयले वि ॥ ७८ ॥
મોક્ષની સાધનામાં સ્થિત આત્માઓને પણ પાંચ વિષયો જેટલા દુર્જય છે, તેટલું સમગ્ર જગતમાં બીજું કશું દુર્જેય નથી. ૭૮.
सविडं उब्भडरुवा, दिट्ठा मोहेइ जा मणं इत्थी । आयहियं चिंतंता, दूरयरेणं परिहरंति ॥ ७९ ॥
પ્રગટ ઉભટરૂપ ધરતી જે સ્ત્રી જોવા માત્રથી દિલને મુગ્ધ બનાવે છે, તેનો આત્મહિતચિંતકો દૂરથી જ પરિહાર કરે છે. ૭૯.
सच्चं सुअं पि सीलं, विन्नाणं तह तवं पि वेरग्गं । .. वच्चइ खणेण सव्वं, विसयविसेणं जईणं पि ॥ ८० ॥
મુનિવરોનું સત્ય અને શ્રત, શીલ અને વિજ્ઞાન, તથા તપ અને વૈરાગ્ય એ સર્વ, વિષયવિષથી ક્ષણમાત્રમાં વિનાશ પામે છે. ૮૦.
रे जीव ! मइविगप्पिय, निमेससुहलालसो कहं मूढ ! । __सासयसुहमसमतम, हारिसि ससिसोअरं च जसं ॥ ८१ ॥
રે મૂર્ખ જીવ ! મતિકલ્પનાના ક્ષણિક સુખનો લાલચુ થઈ અનુપમેય શાશ્વત સુખને અને ચંદ્રસમાન ઉજવળ યશને શા માટે હારે છે? ૮૧.
पज्जलिअ विसयअग्गी, चरित्तसारं डहिज कसिणं पि । सम्मत्तं पि विराहिअ, अणंतसंसारिअं कुजा ॥ ८२ ॥ પ્રજ્વલિત વિષયાગ્નિ ચારિત્રના સઘળાયે સારને ભસ્મીભૂત કરીને, સમ્યક્ત્વને પણ વિરાધીને, જીવને અનંતસંસારી બનાવે છે. ૮૨.
