________________
સમારક
૧૮૧
થાકી લાલથિ તું ફિરે ૯, ચિત ! ઇત ઉત ડમડોલ°; તા લાલચિ મિટિ જાત ઘટ, પ્રકટિ સુખ રંગરોલ. ૩૯
હે ચિત્ત ! જેની લાલચે તું આમતેમ ડામાડોળ થઈને ફરે છે તે લાલચ (અંતરમાંથી) મટી જતાં-નષ્ટ થતાં અંતરમાં રંગરોલ સુખ પ્રગટે છે. ૩૯
ધન માનત ગિરિકૃત્તિકા, ફિરત મૂઢ દૂરધ્યાન; અખય ખજાનો ગ્યાંનકો, લખેલ ન સુખ નિદાન. ૪૦
મૂઢ પુરુષ પહાડની માટીને ધન માનીને દુર્ગાનમાં ફર્યા કરે છે પણ જે સુખનું કારણ છે તે જ્ઞાનનો અક્ષય ખજાનો (જે પોતાની પાસે છે) તેને તે ઓળખાતો નથી. ૪૦
હોત ન વિજય કષાયકો, બિનુ ઇન્દ્રિય વશિ૮૨ કિન; તાત ઈન્દ્રી વશ કરે, સાધુ સહજ ગુણલીન. ૪૧
ઇન્દ્રિયોને વશ કર્યા વિના કષાયોનો વિજય થતો નથી તેથી સહજ ગુણોમાં લીન બનેલા સાધુપુરુષે ઈન્દ્રિયોને વશ કરવી જોઈએ. ૪૧
આપિ કાજિય પરસુખ હરે, ધરે ન કોમ્યું પ્રીતિ, ઇન્દ્રિય દુરજન પરિ દહૈ, વહૈ ન ધર્મ ન નીતિ. ૪૨
પોતાના સ્વાર્થ માટે પારકાનું સુખ હરનાર અને કોઈથી પણ પ્રેમ ન રાખનાર એવી ઇન્દ્રિયો દુર્જનની માફક પ્રાણીઓને બાળે છે અને ધર્મ કે નીતિને ધારણ કરતી જ નથી. ૪૨ ૭૯ તૂ ફીરી. J. ૮૦ ચિત્તે તું ડમડોલ M. ૮૧ લસિ. J. ૮૨ વશ. M. ૮૩ ઇન્દ્રિય. M. ૮૪ સહિત ગુલ ઓન. J. ૮૫ આપ કાજ. M. ૮૬ કોનું M.
