________________
૧૩૮
શવોહ
णाणे णिच्चबभासो, कुणइ मणोधारणं विसुद्धिं च । બાળમુળ-મુળિયસારો, સો સાડ઼ મુનિન્દ્રનમો ॥ ૩ ॥
શ્રુતજ્ઞાનમાં હંમેશાં પ્રવૃત્તિ રાખે, એના દ્વારા મનને અશુભ વ્યાપાર અટકાવી ધરી રાખે, સૂત્રાર્થની વિશુદ્ધિ કરે, ‘ચ' શબ્દથી ભવનિર્વેદ કેળવે, એમ પાંચ જ્ઞાનથી જીવ-અજીવના ગુણ-પર્યાયના સાર-પરમાર્થને જાણે. અથવા જ્ઞાનગુણથી વિશ્વના સારને સમજે ત્યાર પછી અતિશય નિશ્ચયબુદ્ધિવાળો બની ધ્યાન કરે.’ ૩૧
संकाइदोसरहिओ, पसमथेज्जाइगुणगणोवेओ । होइ असंमूढमणो, दंसणसुद्धीए झाणंमि ॥ ३२ ॥
સર્વજ્ઞવચનમાં શંકા આદિ દોષરહિત, અને સર્વજ્ઞશાસ્ત્ર - પરિચય, પ્રશમ, સમ્યક્ત્વમાં સ્થિરતા, સાથે પડતાનું સ્થિરીકરણ વગેરે ગુણસમૂહથી સંપન્ન પુરુષ સમ્યગ્દર્શનની શુદ્ધિથી ધ્યાનમાં સંમોહરહિત સ્થિર ચિત્તવાળો બને છે. ૩૨
नवकम्माणायाणं, पोराणविणिज्जरं सुभायाणं । चारित्तभावणाएं, झाणमयत्तेण य समेई ॥ ३३ ॥
ચારિત્રભાવનાથી (૧) નવાં કર્મનું અગ્રહણ (૨) જૂનાં કર્મની નિર્જરા અને (૩) નવાં શુભકર્મનું ગ્રહણ તથા (૪) ધ્યાન સહેલાઈથી પામે છે. ૩૩
सुविदियजगस्सभावो, निस्संगो निब्भओ निरासो अ । વેળમાવિયમળો, ફામિ મુનિષ્યનો હોદ્ ॥ ૩૪ ॥
વૈરાગ્ય ભાવનાથી ભાવિત મનવાળો જગતના સ્વભાવને સારી રીતે જાણનારો, નિસ્યંગ, નિર્ભય અને આશારહિત બની ધ્યાનમાં સુનિશ્ચળ થાય છે. ૩૪
