________________ 2 178: ઉદય-અર્ચના ટાઢિ ટમકિ રે આંગણે, નેમજી નાવ્યા ઘેર; હંસ હીયા માંહિ ઊપનિ, સી કરવી હવિ પેર? પંજર પગ મંડિ નહી, સિથલ થયા સંધાણ; નેમ વિના ઘટમાં સખી! કિમ રહેસે આ પ્રાણ? વાયસને કરિ વીનતીઃ “સુણ, સ્વામિ દ્વિજરાજ ! જે પ્રીઉ દેખે આવતે, ઊડી બેસે આજ. રૂપે મઢાવું રે પાંખડી, સોને મઢાવું ચાંચ લાવ જે પીઉને સંદેસડે, અવધ આપું દિન પાંચ.” શ્રીફલફેફલ લેઈને જેસીને પુછવા જાય; કબ આવે મુઝ નાહલો? કહ, સ્વામી સમઝાય. જેસી કહિ જોઈ ટીપણું, “વિચમાં દીસે વિલંબ,” ધ્રુસકીનિ ધરણી દલિ, દૈવને દે એલંભ. જેસીવચન તિમ લાગું રે દાધા ઉપરિ જિમ લૂણ; ઘડીઘડીને અંતરિ ફરી ફરી જઈ સુણ્ય. 8 ફાગ મહલમાં એકલી દેખી નારી, કંદ્રએ કામિની બાણે મારી; નેમજી! નેમજી!” વદન ભાખિ,હારશૃંગાર સાવિ દૂર નાંખિ. 9 10 દુહા પિસે પ્રેમ સવા રે, વાયે ઉત્તર વાય; પુરુષ ના છડિ પધર, નારી ન ઇંડિ નાહ, ભેગી ભવન ન છવિ રે, બિલ ન ઈડિ ભુજંગ; નદીયે નીર ઘટી ગયાં, વાધ્યા હિમાચલ-શૃંગ. દિવસ થયા અતિ નાના રે, વાધી વેરણ રાત્ય નગમતાં નીઠિ નહી કાલી એ કમજાતિ.
