________________ - 158 : ઉદય-અર્ચના ઊભે આકારે વેલેણું તાણે, મણ ઘુમડે માથું ડોલાણે, તેહની ઘડી માંહે જેહને શર જાય, પ્રધાન પુરુષ તે તેને કહેવાય. 31 ચાકર તે તેણી ઘડીએ ગુજરી આણે, સામાસામી તે વલોણું તાણે; વિમલ શર નાખે કબાણ સાહી, બાણ નીકળે બેહુ ઘડીમાંહી. 32 ઠાકર પૂછે કુણ કિહાંથી આયે, રાજા સેવક લેહરો જાયે; ભીમે ભાઈની પરે બોલાવ્યા, રૂડો રજપૂતે વિમલ વધા. 33 રાજાએ લેખણ સરપાવ દીધે, વિમલને વડો પરધાન કીધે; શેહેરમાં શબ સો ભાગ લીધે, અધિક આડંબરે વિવાહ કીધે. 34 રાજા રળિયાત પરજા સહુ રાજી, વિમળ વધતાં ગલિયા સહુ પાજી; નાણે કરિયાણે વહેલ ને વાજી, સાતશે સાંઢ સેનાની તાજી. 35 વિમલને વખતે દુશ્મન ન જાગે, જાઈ રાજાને કાને તે લાગે; ભાણ ટીપણી વાત વિચારી, વિમલ હશેજી ત્રણ છત્રધારી. 36 કે ઉપાયે મેતે ન મરાય, એહના શર આગે આપણ હરાય; તીરે તરવારે લેહની ધારે, એણે વાતે ન મરે બીજા વિચારે. 37 દાતણ કરીને દરબારે આવે, મહારાજા વ્યાહી વાઘણ છેડાવે; વાઘણ જાશે ને તત્કાળ ખાશે, આપણું રાજ નિષ્ક ટક થાશે. 38 દુશ્મને કહ્યો તે રાજાએ કીધે, ભીમ ભડુક્યો યું મદ પીધે; વિમળને હુકમ વાઘણને દીધે, શાહે સદ્ગુરુને નામ તિહાં લીધે. 39 ચઉદ પૂરવનો સાર નવકાર, વિમલે તિહાં ગણિયે ત્રણ વાર; જનાવર ન કરે લગાર, વાઘણને ઝાલી જાણે મંજાર. 40 કાને ઝાલીને રજપુતા માંહી, ઊભે રાજાને આગળ જાઈ; રાવણે નાઠો વાઘણ છોડી, દુશ્મનને ખાવા વાઘણ દેડી. 41 ભીમ ભાગ્યે ત્યાં આપ ઉગારે, વિમલ વીર મેતે સઘળાને મારે; તેણે ઘડિયે સામી ધર્મ સંભારે, કૂડા માણસને રડે રેકોરે. કર
