________________ 154 : ઉદય-અર્ચના સમુદ્ર જલબુલ કલેલે ચઢિયા, જાણે ત્રિભુવન એકઠા મળિયા, હાથી હલહલિયાહયવર હણહણિયા, નાદ સુણીને સુરનર રણજણિયા. 47 ભીમ ભુવન થયું તે જિહાંરે, ભરત વિમાસે મન માંહે તિહારે; એહ અતુલીબલ મહાબલ પૂર, એહ સમોવડ બીજે નહીં શૂર. 48 જાતે દહાડે દેશવટે દેશે, રિદ્ધિ અમારી ઉલાલી લેશે; ભરતને મોઢે ઢલી તિહાં શાહી, બેલે બાહુબલ સાંભળે ભાઈ. 49 ભુજાયુદ્ધ કીજે હવે ભારી, અમે નમાવું બાંહ તુમારી; એમ સુણીને ભરત ભૂનાથ, વેગે પસાર્યો પિતાને હાથ. 50 બાહુ બળવંતે ભુજબલ બાંહ, ષખંડ પૃથવી ઝાલે ઉછહે; કમળ તણી પરે બાહુબલ વાળે, નસ મુજ નવ વન્ય, ભરત ભૂપાળે. 51 વારુ હૈયા મહેમત રાખો બાકી શું મુષ્ટિયુદ્ધ કીજે હવે તાકી; મજબૂત મૂઠી ભરતે ઉપાડી, બાહુબળ માથે દીયે પછાડી. પર મૂઠીને મારે શિથિલ થયું અંગ, ભરતના મનમાં વાળે ઉછરંગ; બાહુબલ મન સાથે વિચારી, મૂઠી ઉપાડી હૈયામાં ભારી. પ૩ મૂઠીને મારે ભારત લથડિયે, ભમરી ખાઈને ભૂયે તે પડિયે; ચઢી રીસ ને મૂઠ ચમચમે, જેમ દુહવા વિષધર ધમધમે. 54 ઠામે થઈ ભારતે હાથ ઉપાડ્યો, મારી મૂઠ ને ભૂયે તે પાડ્યો, ઢીંચણ લગે ઘા ધરતી માંહિ, જાણે આરે ખીલે જગમાહિ. 55 સુરતે ઊઠયો આપ સંભાળી, ભરતને રીસે માર્યો દંડ ઉલાલી; ઘાલ્ય ધરતીમાં કંઠ પ્રમાણુ, કાયર કંપે ને પડ્યું લંગાણ. પદ ચક્રીનું સૈન્ય થયું તે ઝાંખું, ભરત વિમાસે ભાગ્ય છે વાંકું; બાહુબલ કટકે વાજિંત્ર વાજે, વીતશેકા થઈ સુભટ વિરાજે. પ૭ ઊઠયો તે આપ ધરા ધંધેલી, ધેિ તે રહ્યો ચકને તેલી; ભરત ચક્રને આજ્ઞા આપી, બાહુબલ માથું લાવજે કાપી. 18 બાહુબલ મનમાં એમ વિમાસે, બિગ બોલીને પછી વિમાસે શું કૂખે આવ્યે ભરત પાપી, ન્યાયની રીત નાંખી ઉથાપી. 19
