Gujarati Sahitya Kosh Part 01

SR No.: 016103
Original Sutra Author: N/A
Author: Jayant Kothari, Jayant Gadit, Chandrakant Sheth, Raman Soni
Publisher: Gujrati Sahitya Parishad
Publication Year: 1989
Total Pages: 534
Language: Gujarati
Classification: Dictionary & Dictionary
File Size: 17 MB

Page 473

(ઉ. ઈ. ૧૮૫૯), ૪૮ કડીનું ‘નેમિનાથ-સ્તવન’ એ કૃતિઓ મળે છે. ભવતા પ્રસેનજિતને સાર્થવાહ પાસેથી શ્રેણિકની ભાળ મળે છે ને આ બધી કૃતિ ખોના કર્તા કયા શ્રુતરંગ છે તે નિશ્ચિતપણે કહી શકાય એને લાગણીભરેલા ઠપકાના પત્રો મોકલે છે; જેના શ્રેણિક પણ તેમ નથી.
યોગ્ય ઉત્તરો આપે છે. છેવટે એ પોતાની નગરીમાં આવી રાજ્યધુરા કૃતિ: મોસસંગ્રહ.
સંભાળે છે. મંત્રીની યોગ્ય પસંદગી માટે પાણી વગરના કૂવામાંથી સંદર્ભ: ૧. મુપુગૃહસૂચી, ૨. હજૈજ્ઞાસૂચિ: ૧. [પા.માં.. કશા સાધન વિના વીંટી કાઢી આપવાની કસોટી એ રચે છે. ગર્ભા
વસ્થામાં જ જેને પોતે છોડ્યો હતો એ એનો પુત્ર અભયકુમાર મૃતસાગર : આ નામે રાજસ્થાની મિશ્ર ગુજરાતીમાં ‘ગુણાવલિ
આ વીંટી પોતાના બુદ્ધિચાતુર્યથી કાઢી આપે છે ને પિતાપુત્રનું બુદ્ધિપ્રકાશ-રાસ’ (લે. સં. ૧૭મી સદી અનુ) મળે છે તેના કર્તા
મિલન થાય છે. કયા શ્રતસાગર છે તે નિશ્ચિત થઈ શકે તેમ નથી.
સ્થાપ્રસંગોને સામાન્ય રીતે લાઘવથી રજૂ કરતી આ કૃતિમાં સંદર્ભ: ૧. રાપુસૂચી : ૪૨; ૨. રાહસૂચી : ૧. [પા.માં.]
પ્રવાહિતા અને પ્રસાદિકતા છે ને કવચિત્ વર્ણન, મનોભાવનિરૂપણ શ્રતસાગર(મુનિ)-૧ [ઈ. ૧૫૮૫માં હયાત] : વડતપગચ્છના જૈન ને સુભાષિત વચનથી એમાં અસ્વાદ્ય અંશો પણ આવ્યા છે. વસ્તુસાધુ. સૌભાગ્યસાગરસૂરિની પરંપરામાં સૌભાગ્યરત્નના શિષ્ય. ૧૯ છંદને અર્ધચરણને બેવડાવીને કવિએ એની ગેયતા વધારી છે એ ઢાલ અને ૨૦૮ કડીના ‘8ીદત્ત (વૈરાગ્યરંગ)-રાસ' (ર.ઇ.૧૫૮૫, ધ્યાનાર્હ છે.
[જ.કો.[ સં. ૧૬૪૧, આસો વદ ૧૩)નાં કર્તા.
ષટપ્રજ્ઞદાસ/ષષ્ટમદાસ: જુઓ અંબાજી. સંદર્ભ: મુપુગૃહસૂચી.
[પા.માં.]
પડતુવર્ણન': ૬ ખંડની દયારામકૃત આ રચન(મુ.)માં દરેક ખંડમાં શ્રતસાગર-૨ [ઈ. ૧૭મી સદી પૂર્વાધ]: તપગચ્છના જૈન સાધુ. ૧૨ કડી અને અંતે શાર્દૂલવિક્રીડિત અને માલિની એ અક્ષરમેળ ધર્મસાગર ઉપાધ્યાયના શિષ્ય. ‘ઋષિમંડલ” ઉપર રચેલ બાલાવબોધ વૃત્તોની ૨ કડીઓ છે. કૃતિ રાધાના સખી પ્રત્યેના ઉદ્ગાર રૂપે રચા(ર.ઈ. ૧૬૧૪) તથા સંસ્કૃતકૃતિ “ચતુર્દશીપાલિકવિચાર' (ર.ઈ. યેલી છે અને વર્ષાઋતુથી આરંભાઈ ગીષ્મઋતુ આગળ પૂરી થાય છે. ૧૬૨૮)ના કર્તા.
પ્રકૃતિવર્ણન ને વિરહશૃંગારના પરંપરાગત નિરૂપણોનો લાભ લેતી સંદર્ભ: ૧. ગુસારસ્વતો; ૨. જૈસાઇતિહાસ;] ૩. જૈનૂકવિઓ: આ કૃતિમાં સઘન ચિત્રાત્મકતા છે ને અનુપ્રાસ, યમક આદિ શબ્દા૩(૨).
[પા.માં.] લંકરણોનો થોડોક અતિરેકભર્યો આશ્રય લેવાયો છે. પ્રસંગાનુરૂપ નૂતન
કલ્પના પણ આપણને સાંપડે છે. જેમ કે, રાધા કહે છે કે કામદેવે મૃતસાગર-૩[
]: તપગચ્છના જૈન સાધુ.
મને છેતરવા માટે આ આકાશની માયાવી રચના કરી —પ્રયતમના જગતચંદ્રની પરંપરાના કે તેમના શિષ્ય. ૬૨ કડીના ‘કર્મવિપાક
વર્ણનું(નીલ) આકાશ, મેઘધનુષ તે પીતાંબર, બગલાની હાર તે (કર્મગ્રંથ)–૧” પરના સ્તબક (લે. સં. ૧૯મી સદી અનુ.)ના કર્તા.
મોતીની માળા, વાદળો તે ગાયો ને ચાતક “પિયુ પિયુ” કરી મારામાં સંદર્ભ: મુપુન્હસૂચી.
[પા.માં.]
પ્રતીતિ જન્માવે છે. અંતમાં રાધાને પિયુ કૃષ્ણનો “ભાવાત્મક” મૃતસાગરશિષ્ય [
]: જૈન સાધુ. ૨૧ કડીની “સ્કુટદર્શન” થાય છે અને રાધા કહે છે: “વિરલા લહે કો એ મરમને, પ્રસન્નચંદ્રરાષ-સઝાયના કર્તા.
એ વિરહ ભિન્ન જાતી, જ્યમ લોહારની સાણસી[ણું શીતલ ક્ષણ સંદર્ભ: હેજેશ સૂચિ: ૧.
[કી.જો] તાતી.” એટલે કે આ લૌકિક વિરહશૃંગારનું કાવ્ય નથી, આ વિરહએણિક-અભયકુમાર-ચરિત': મુખ્યત્વે વસ્તુ, દુહા અને ચોપાઈ ને
ભકિતનું કાવ્ય છે.
સુ.દ.] કવચિત્ છપ્પાને પ્રયોજતી ૩૬૮ કડીની દેપાલકૃત આ રાસ- “પડાવશ્યક-બાલાવબોધ-વૃત્તિ’ રિ. ઈ. ૧૩૫૫/સં. ૧૪૧૧, આસો કૃતિ(મુ.) શ્રેણિક અને તેના પુત્ર અભયકુમારના બુદ્ધિચાતુર્યની રસ- વદ ૩૦, શનિવાર] : તરુણપ્રભસૂરિકૃત આશરે ૭૦૦૦ ગ્રંથાગની આ પ્રદ કથા કહે છે. આ વિષયની એ સૌથી પહેલી ગુજરાતી કૃતિ તરીકે ગદ્યકૃતિ(મુ) મધ્યકાલીન ગુજરાતી બાલાવબોધ સાહિત્યમાં વિશિષ્ટ નોંધપાત્ર ઠરે છે.
સ્થાન ધરાવે છે. જૈન શ્રાવકોએ પાળવાના વ્રતનિયમો અને વિધિપ્રસેનજિતરાજાએ પોતાના સો પુત્રોની પરીક્ષા કરવા યોજેલી નિષેધો નિરૂપતા આવશ્યસૂત્રના એમાં માત્ર શબ્દાર્થ નથી, વિસ્તૃત કસોટીમાંથી શ્રેણિક પાર ઊતર્યો પણ એ માટે એણે ખાજાંનો ભૂકો સમજૂતી પણ છે. એ સમજૂતીમાં અનેક ઇતર શાસ્ત્રીય આધારોનો કરવો પડ્યો, કૂતરાની પંગતમાં જમવું પડ્યું ને બળતા ઘરમાંથી વિવરણપૂર્વક વિનિયોગ કરી લેવામાં આવ્યો છે ને એ રીતે એમાં ઉત્તમ વસ્તુ તરીકે એ ભંભ નામનું વાત્ર લાવ્યો, તેથી ગમાર મૂળસૂત્રપાઠ ઉપરાંત સેંકડો પ્રાચીન ગાથાઓ ને શ્લોકો–જેમાં ઘણાં ગોવાળિયો કહીને રાજાએ એને રાજસભામાં આવવાની મના કરી. હિન્દુ શાસ્ત્રોમાં પણ છે–ઉધૂત થયાં છે. આમ કૃતિ એક આક્રગ્રંથ દેશાટને નીકળેલો શ્રેણિક પોતાની પાસેની મંત્રવિદ્યા ઉપરાંત બની રહે છે. વાકરપર્વતને અધિદેવતાની કૃપાથી મળેલા રત્નોના પ્રતાપે વ્રતનિયમોનું પાલનમાં થતા ગુણદોષો સમજાવતાં કવિએ સંકટોમાંથી બચે છે અને રાજાની અવકૃપાથી ગરીબ બની દૃષ્ટાંત રૂપે ૨૩ જેટલી થાઓ આપી છે, જેમાં કવિની ભાષ્યકાર ગયેલા ધનશ્રેષ્ઠીને સહાયરૂપ થઈ પોતે પણ સંપત્તિવાન બને છે તે ઉપરાંત કથાકારની શકિત પણ પ્રગટ થાય છે. કવિએ સ્વરચિત એની પુત્રી સુનંદાને પરણે છે. પુત્રના ચાલ્યા જવાનું દુ:ખ અનુ- સંસ્કૃત સ્તવનો પણ કૃતિમાં ગૂંથી લીધાં છે.
જ : ગુજરાતી સાહિત્યકોશ
શુતસાગર : “પડાવશ્યક-બાલાવબોધવૃત્તિ”