________________
प्रसंग सातवा : १०९
तेथे वेश्या असे कामसेना । तिज समपिलि नंदना । कर्म कविति विटंबना । न दिजे कवना दोष चतुरे ||५७।। उक्तंच । नदोषो दीयते चात्मा नदोषं दीयते पिता । नदोषं दीयते स्वामि कर्म दोषंहि दीयते ॥५८।। मग त्या वेश्याने राति । परपुरुषाचि संगति । करउ पाहे नाना युक्ति । कन्या अचल चित्ति चळेचि ना ॥५९॥ जे दुर्गतीचे धरिति भय । ते अनाचार करिति काय । जीव जाय तरी बरवे । परंतु रक्षावे निजव्रत ॥६०॥ तदा वेश्याने तिजकारण । सिंहसेन नृपासि जान । कन्या केलि समर्पण । कर्मा स्वाधीन जग असे ॥६॥ पाहोनि तद्रूप संपत्ति । लुब्ध होवोनि दुष्ट भूपति । दुराचारि माध्य रात्रि । सेउ पाहति बलात्कारे ॥६२॥ तत्शील महात्म्यास्तव त्वरित । धावोनि आलि पुरदेवता । क्रोध करोनिया पार्था । दुष्ट त्याकरि ताडन ॥६३।। मग तो सिंहसेन भूपति । शीलमहात्म्य जानोनि चित्ति । तत्पदि करी वीनति । महद्भय चित्ति मानोनिया ॥६४॥ पुरदेवता त्यालागुनि । महत्शासन करोनि । जाती झाली निज स्थानि । धवेधावनि धामिकाच्या ॥६५॥ तदा सींहसेन नरेश्वर । हृदयी भय मानोनि थोर । कन्या काढोनि दिल्ही सत्वर । मंदिराबाहिर महासती ॥६६॥ पंचनति करिता स्मरण । नग्रामाजि फिरे दीन । मातृपिताचे होता स्मरण । करिति रूदन मुक्तकंठा ॥६७॥ तदा क्षतक्षीण होवोनि बाळी । बैसलि वने येके स्थलि । पद्मश्री अजिकाने त्यावेळि । जन्म शुद्ध कुळि कन्या पाहिलि ॥६८॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
