________________
ઉંદરની અંતિમ સાધના
( ૧૮૩)
માટે નજીકમાં ભગવંતના ચરણકમળમાં જઈને વંદના કરું, અને પછું કે ક્યા કારણે હું ઊંદર થયો? અને હવે કચાં જઈશ ? ? એમ વિચારતે મારી પાસે આવ્યા. બહુમાનપૂર્ણ હૃદયવાળ ઊંદર એકાગ્રચિત્તે મારી આ પ્રમાણે સ્તુતિ કરવા લાગ્યો.
હે ભગવંત! ત્રિભુવનનાથ એવા આપની આજ્ઞાનું જેઓ ખંડન કરે છે, તે મારા સરખા મૂઢ દુર્ગતિમાં ભટકે છે, તેથી હે ભગવંત ! મેં એવું શું કર્યું, જે કારણે હું આવો ઊંદર થયે ? ” ભગવાને ઉત્તર આપે, “હે મહાભાગ્યશાળી ! તે તે વખતે તે જે એમ ચિતવ્યું હતું કે રણના ઉદરે ધન્ય છે. તે નિયાણ શલ્ય ષિના પ્રભાવે દેવલેકમાં પણ રઊંદર પણાનાં આયુ-ગોત્રકમ બાંધ્યાં, સમ્યકત્વ સમયે નરતિચાયુ ન બંધાય
આ સમયે ગણધર ભગવાને પૂછયું કે “હે ભગવંત! સુષ્ટિ જીવ તિર્યંચાયુ બાંધે કે ન બાંધે ? – ભગવતે પ્રત્યુત્તર આપે કે “સમકિત દષ્ટિ જીવ તિયચ આયુને અનુભવ કરે. કહ્યું છે કે સ ત્વ પ્રાપ્ત થયે તે નરક અને તિર્યંચ ગતિનાં દ્વાર બંધ થઈ જાય, જે સમ્યફવને ત્યાગ થયો ન હોય અગર પહેલાં આયુ બંધાઈ ગયું ન હોય છે. આ ઉંદરે દેવગતિમાં હતા ત્યારે સમ્યક્ત્વને ત્યાગ કરી તિયચ આયુ બાંધ્યું હતું. 22 ઊ દરની ઉત્તમ વિચારણું અને અતિમ આરાધના
દેવેન્દ્ર આ વખતે પૂછયું, “તો હવે એ સિદ્ધિ કેવી રીતે મેળવશે?” ભગવાને કહ્યું, “ અહીંથી જઈને પિતાની
