________________
ઊંદરની અંતિમ સાધના
( ૧૮૧ )
દીક્ષાની વાત સ્વીકારી. અને અન તનાથ સ્વામી તીર્થકરના તીર્થની પરંપરામાં વર્તતા સુનંદ નામના આચા
ની પાસે બાળકુંવરને સમર્પણ કરવા પૂર્વક યથાવિધિ દીક્ષા અપાવી. સાધુજીવન કરતાં ઊંદરજીવન ધન્ય ગયું તે રૂપ શલ્યનું ફળ
દીક્ષા લીધા પછી કેટલે કાળ વીત્યા બાદ તારાચદ્ર રાજપુત્ર યૌવનવયવાળે થયો અને વિકાસ કરવાના સ્વભાવવાળે, ખત્ર, ધનુષ, ચક્ર, ગંધર્વ, નાટક, વાજિત્રને વિલાસી બની સાધુ આચારથી વિરુદ્ધ વર્તન કરવા લાગ્યો, ત્યારે આચાર્યો સમજાવ્ય, ગણાવદકે શિખામણ આપી, ઉપાધ્યાયજીએ ભૂલ બતાવી, સાધુઓએ ઈશારે કર્યો. એમ દરેકે વારંવાર કુમાર બાળમુનિને પ્રેરણા કરી. એટલે એ ચારિત્રના ભગ્ન પરિણામવાળે બ. કેઈક અવસરે આચાર્ય ઠ ઢીલભૂમિ માટે બહાર ગયા. તે પણ સાથે ગાયે, ત્યાં આગળ રોકાયે, અને વનભૂમિમાં જગલના ઊંદર ટેળે મળી ક્રીડા કરતા હતા. તેને જોઈને આ તારચક મુનિએ વિચાર્યું કે ખરેખર આ ઊંદરનું જીવન ધન્ય છે; ભાગ્યશાળી છે. જુઓ, તે ઈચ્છા પ્રમાણે ફીડા કરે છે. કેના કઠોર શબ્દ સાંભળવા પડતા નથી કેઈને વંદન નમસ્કાર કરવાના હોતા નથી, ઈચ્છા પ્રમાણે તે હરેફરે છે. માટે ખરેખર અરણ્યના રહેનારા ઊંદરે મારા કરતાં ધન્ય છે, અમારા આખા પારકાને આધીન જીવન હેવાથી જીવતાં છતાં સરલા સરખા છીએ. એક સાધુ કહે આમ કર, બીજો વળી કહે તેમ કર, આ ખાવા ગ્ય છે; આ અભક્ષ્ય છે, આ પી જા, ફેંકી ન દે; આમ ફેકવામાં પ્રાયશ્ચિત આવે;
