________________
३०७
योगशास्त्र. हवे ते वंदन करवामां शिष्यने उ अभिलाषो होय जे स्वा, अनुज्ञापना, अव्याबाध, यात्रा, यापना, अने अपराधनी दमा. तेमां गुरुनी पण बश्बा होय जे.बंद,अनुज्ञा तहत्ति,तुन्य,अहम पि:खामेमि
तेनो पाठ "श्वामि खमासमणो इत्यादिथी मांडीने "श्रप्पाणं वोसिरामि” त्यांसुधिनो पाठ बोले;
श्रहीं शिष्य पेहेलां गुरुने लघुवंदन करीने, तथा पडी प्रमार्जन करी बेसे. पडी पञ्चीशवार करीने मुहुपत्ति पडिलेहे, अने पड़ी ते मुहुपत्तिथी पचीशवार शरीरने पडिलेहे. पड़ी मन, वचन, अने कायाथी शुद्ध थश्ने आत्मप्रमाण क्षेत्रथी बहार रहीने, चडावेला धनुष्नी पेठे काया नमावीने, बे हाथमां रजोहरण लेझ्ने, एवी रीतें बोले, हे "क्षमाश्रमण" कदेतां क्षमा बे, प्रधान जेमने एवा हे प्रचु! वंदिलं कहेतां तमोने वांदवा माटे "श्वामि” कदेतां हुं हुंडं. केवी रीतें ? तो के "जावणिजाये निसीहियाये” कहेतां शरीरनी शक्तिप्रमाणे पापक्रियाउँने निषेध करीने; __ अहीं गुरु जो कंश व्यादेपमां होय, तो कदेशे के, जरा सबुर कर? अने ते व्यादेपर्नु कारण कदाच केवा जेवू होय, तो गुरु कहे, नहीं तर न पण कहे; एवो चूर्णिकारनो मत बे; पण वृत्तिकारनो मत “त्रिविधेन" एम गुरु कहे, एवो . पनी शिष्य संदेपवंदन करे. हवे गुरु जो व्यादेपमां न होय, तो मने पण अभिप्रेत , एम गुरु कहे. पडी शिष्य अवग्रहथी बहार रहीनेज "अणुजाणह.” कहेतां मने आज्ञा आपो? एम कहे. श्राचार्यनी चारे बाजुए आत्मप्रमाण केत्रसुधीनो अवग्रह जाणवो. अने ते अवग्रहमा आचार्यनी थाझा विना प्रवेश करवो कल्पे नहीं. पली गुरु कहे के, “अनुजानामि" कहेता हूं थाज्ञा श्रापुं बु. पनी शिष्य जमीन प्रमार्जीने नैषिधिकी करतो थको ते अवग्रहमा दाखल थाय, पडी गुरुना चरणपासे बेसी पृथ्वीपर रजो. हरण मुकी, तथा तेनी अंदर गुरुना चरणकमलने स्थापीने, मुहुपत्तिए करीने डाबा कानथी मांडीने, डाबा हाथथी जमणा कानसुधि, तथा डाबा धुंटणने प्रमार्जिने ते महुपत्ति डाबा धुंटणपर मुके; तथा पनी " श्रकार" ना उच्चारण जेटला कालमां बे हाथेथी रजोदरणने स्पर्श करीने, “ होकार" ना उच्चारण जेटला कालें करीने ललाटने स्पर्श करे;