________________
१४६
योगशास्त्र वखते ब्रह्मदत्त पासे चक्र आवीने हाजर थयुं, ते चक्रथी तेणें दीर्घना प्राणोनो नाश कयों. ते वखतें देवोए जय जय शब्द करीने ब्रह्मदत्तपर पुष्पनी वृष्टि करी,नगरना लोकोयें पण तेने मात, पिता, तथा देवतानी पेठे पूज्यो, पठी ते नगरमा दाखल थयो. पडी तेणे खंड पृथ्वीने जीती. पठी राजाये श्रावीने वार वर्षों सुधि तेनो अनिषेक कयों, एवी रीतें चोसठ हजार स्त्री साथे ते, पूर्वनां तपरूपि वृदनां बीजं सरखं राज्यसुख जोगववा लाग्यो.
हवे एक दहाडो नाटक तथा संगीत चाली रह्यु हतुं एटलामां एक दासीये श्रावीने तेने एक पुष्पनो गुंथेलो दडो प्यो. ते दडाने जोश, ते मनमां ऊहापोह करवा लाग्यो के, श्रावो दडो में क्यांक पण जोयो बे; एम करतां तेने मूर्ग आवी, तथा पली जातिस्मरण ज्ञान थवाथी, तेने मालम पड्यु के, आवो दडो, में सुधर्मा देवलोकमांजोयो हतो, माटे हवे ते मारो पूर्वजन्मनो ना मने शीरीते मलशे? पड़ी तेणें पोताना नाश्ने शोधवा माटे एक अरधा श्लोकनी समस्या लखी,ते समस्या नीचे प्रमाणे.
श्राख दासौ मृगौ हंसौ, मातंगावमरौ तथा" अर्थः- आपणे बन्ने दास, मृगो, हंसो, मातंगो, तथा देवो हता.पली तेणें नगरमां पडो वजडाव्यो के, अर्धा श्लोकनी जे समस्या पुरशे तेने अरधुं राज्य आपीश. ते अरधो श्लोक नगरमां सर्वे लोकोयें कंठे कर्यो, पण कोश तेने संपूर्ण करी शक्यु नहीं. एटलामां पुरीमताल नगरना चित्रजीव नामें कोश् शेठना पुढे जातिस्मरण ज्ञान थवाथी दीक्षा लीधी हती ते त्यां आव्यो. तेणें एक अरघट्ट (रेंट) वालाने ते अरधो श्लोक वोखतो सांजल्यो. ते सांजली तेणें ( साधुयें) ते समस्या पुरी के,
“एषा नौ षष्ठिका जाति, रन्योऽन्याभ्यां वियुक्तयोः" अर्थः- एक बीजाथी बुटा पडेला एवा आपणनो श्रा को जव ले. पड़ी ते अरघट्टवाले ते समश्या राजाने संचलावी, तेथी राजाए पुब्यु के, कोणे पुरी? त्यारे तेणे पण ते मुनिनुं नाम कर्दा पनी राजा तेने नाम श्रापी, ते मुनिने जोवा माटे उद्यानमां गयो. तथा मुनिने हर्षाश्रुपूर्वक वांदीने तेनी पासे स्नेहथी ते बेगे. त्यारे मुनिएं पण आशीर्वाद दश्ने तेने प्रतिबोधवामाटे धर्मदेशना देवा मांडी के, हे राजा! था असार संसारमा धर्मशिवाय कंश पण सार नथी. वली, शरीर, यौवन, धन, वांधव'