________________
२४४
योगशास्त्र. पुष्पचूलनी दीकरी पुष्पवतीने हरी गयो. तथा तेनी दृष्टिने सहन न करवायी ते विद्या साधवा गयो, ते पनीनुवृत्तांत तमोजाणो बो; हवे पुष्पवतीयें थ. मारा नाश्ना मृत्युनुं वृत्तांत अमोने जणाव्याथी, श्रमोयें तमोने परणवाने श्ब्यु पण तेणी संचममां श्वेत पताका हलाववाथी तमो चाल्या गया पनी श्रमो तमोने शोधतीयो थकी श्रहीं श्रावीयो. माटे हवे तमो श्रमोने परणो? पली कुमार पण तेउँने परण्यो, एवी रीते ब्रह्मदत्ते तेउनी साये क्रीडामां ते रात्रि निर्गमन करी; तथा प्रजातें तेमने कडं के, मने राज्य मले त्यांसुधि, तमारे पुष्पवती साधे रहे. पनी ते,आश्रममा रत्नवतीने शोधवा गयो, त्यां तेणीने नहीं जोवाथी एक पुरुषने तेणें पुब्यु के, मनोहर वस्त्रवाली कोश स्त्रीने ते श्राजे अथवा गश् काले अहीं जोश जे.? त्यारे तेणें कडं के, ग कालें, नाथ नाथ करीने, एक स्त्री अहीं रडती हती, तेणीने उलखवाथी में तेना काकाने सोंपी जे. पडी ब्रह्मदत्तने तेणीनो वर जाणीने, ते तेणीना काकाने घेर तेने तेडी गयो, त्यां ते काकायें रत्नवतीने ब्रह्मदत्तनी साथे परणावी. त्यां तेनी साथे सुख जोगवीने बीजे दहाडे तेणें वरधनु, मृतकार्य कर्यु, त्यां सादात् प्रेतनी पेठे ब्राह्मणो जमवा बेग हता,तेनी अंदर ब्राह्मण वेषधारी वरधनु आवीने कद्देवालाग्यो के मने भोजन आपो. तेना साद उपरथी ब्रह्मदत्तें तेने उलखी कहाड्यो; अने तेने आलिंगन देशहर्षाश्रुथी नवरावीने, पोताना घरमां ले गयो. पनी कुमार वृत्तांत पूबवाथी तेणें कडं के तमो ज्यारे रथमां घी गया, त्यारे चोरोयें आवी मने घेरी लीधो, त्यां एक चोरें मने बाण मारवाथी हुँ पृथ्वीपर पड्यो, अने तेथी लताठमां हुँ ढंका गयो, पड़ी ते चोरो गयावाद हुँ एक गाममां गयो; त्यांना राजा पासेथी तमारी खवर सांजलीने हुँ अहीं श्राव्यो ढुं. पडी ब्रह्मदत्तें तेने कयु के, श्रावीने आवी रीतें हवे श्रापणे केटलोक वखत रहीशुं ? एटलामा त्यां वसंतऋतुनो महोत्सव आव्यो. ते वखतें राजानो मदोन्मत्त हाथी सांकल तोडावीने नासवा लाग्यो; अने रस्तामाथी एक युवान कन्याने तेणें कमलिनीनी पेठे सुंढमां उपाडी. तेथी ते श्राकंद करवा लागी, अने लोको पण ते जो हाहाकार करवा लाग्या. ते जोर कुमारें हाथीने तरबोडवाथी, तेणीने बोडी ते हाथी कुमारतरफ दोज्यो. तेज वखते कुमार पण तेना दांतोपर पग मुकी तेनी उपर चडी वेगे.