________________
वितीयप्रकाश.
शए पामता न होता. ते वखते त्यां शंख नामें राजा हतो, तेने नमुची नामें प्रधान हतो. एक दहाडो तेनो कंश मोटो अपराध थवाथी राजाये तेने गुप्तरीते मारवामाटे जूतदत्तने सोंप्यो. त्यारे ते नूतदते नमुचिने कह्यु के, जो नोयरामा रहीने तुं मारा बोकराउने जणाव, तो हुँ तने जीवतो राखं. ते वचन नमुचियें पण ग्रहण कर्यु; कारण के, जीवितनो अर्थी माणस शुं करतो नथी? ते त्यां रही तेउने विचित्र कला जणाववा तथा पोते ते मातंगनी स्त्री साथे जोगविलास जोगववा लाग्यो; ते वातनी खबर पडवाथी नूतदत्ते तेने मारी नाखवा मांड्यो; पण ते बन्ने पुत्रोने तेनी खवर पडवाथी, तेजेए तेने बोडाव्यो. त्यांची ते नमुचि निकलीने हस्तीनापुर गयो,त्यां सनत्कुमार चक्रिए तेने पोतानो प्रधान कयों. हवेते चित्र थने संजुत यौवन पामवाथी जाणे कंई काममाटे पृथ्वीपर श्रावेला एवा अश्विनीकुमारोनी पेठे शोजवा, लाग्या. ते देव गांधोंने हांसी करावे एवं गायन करवा लाग्या, तथा तुंबरु अने नरतथी पण सरस वीणा वगाडवा लाग्या. तेऊना सत्य खरथी थतां गायन थागल किन्नरो तो किं. कररूप थता; ते गंजीर मुरज वगाडता थका मुरकंकालवाला कृष्णनी तुलना करता हता. वली उर्वशी रंजा श्रादिक पण, जे नाटकने नहोती जाणती, ते नाटक ते करी जाणता. एवी रीते पोतानां विश्वने कामणरूप अपूर्व गांधर्वपणाथी तेये कोनां मन नहोतां हयाँ ? पण सर्वनां मन हयाँ हता. एक वखते नगरमा मदनोत्सव श्राववाथी चारे बाजु गीतगान थक्ष रह्यां, ते वखते था चित्र तथा संजूत पण गावा लाग्या; तेऊनां गीतोथी खेंचाश्ने लोको पण हरिणोनी पेठे तेमनीज पासे गया; त्यारे राजाने कोश्ये जश् नराव्यु के, या बन्ने मातंगो आखा शेहेरने गायनधी वश करीने लोकोने अचडावे बे; त्यारे राजाए कोटवालने बोलावी हुकम कयों के ते वन्नेने नगरमा पेसवा देवा नहीं. त्यारथी ते बन्ने नगरथी दूर रहेता; एटलामा कौमुदी महोत्सव श्राव्यो. ते वखते ते राजाना हुकमर्नु अपमान करीने नगरमा श्राव्या; त्यां उत्सव जोवामाटे अंगने ढांकीने ते चोरनी पेठे जमवा लाग्या. त्यारे एक शीयालनो शब्द सांजलीने, तथा नगरनां लोकोनांगायनो सांजली ते गावा लाग्या; कारण के, नवितव्यता मटती नथी. तेजेनां मधुर गायनने सांजलीने म