________________
શ્રાવતિને માગ
૧૮૫
હાથ કરવા માણસો ચોતરફ દોડાવશે અને કદાચ તેના હાથમાં સપડાઇ ગઈ તો તેનો છૂટકારે નહિ થાય. આ વિચાર આગળ પોતાની નિરાધાર દશાની વાત એ ભૂલી ગઈ અને તે જ ક્ષણે એણે રસ્તો કાપવા માડયા. વચ્ચે મેટી નદી આવી તે પણ એની આડે ન આવી અને એ રીતે ચાલતાં ચાલતાં લગભગ ત્રણ કેસ દૂર નીકળી ગઈ. રસ્તે મોટા જ ગલમાં એણે દૂરથી સિંહની ગર્જનાઓ સાંભળી પણ એને તો બ્રહ્મચર્યનું રક્ષણ કાઈ પણ ભોગે કરવું હતું. કોઈ પણ વાતે ગભરાયા વગર માત્ર શિયળરક્ષાના ઉદ્દેશથી એણે આગળ ને આગળ ચાલ્યા કર્યું. પ્રભાત થતાં એ વિજયપુર નામના નાના ગામડાના પાદરમાં આવી પહોચી,
ગામડા તરીકે વિજયપુર તદ્દન નાનું હતું, પણ તેના પાદરમાં એક માટે સાર્ય ડેરા તંબુ સાથે પડયા હતા. તે યુગમાં વેપારની -રીત સાથસથવારાની હતી. એક મેટા વેપારી–સદાગર હોય તે માલના ગાડાં ભરી, કેટલેક માલ ઊંટ ઉપર નાખી એક ગામથી બીજે ગામ જાય, માલ વેચે, ન ખરીદે અને એ રીતે વસમાં આઠ મહિના બહારગામ ફરતો રહે. એની સાથે માલને જાળવનાર સિપાઈઓ, ચેકીદારો અને ડાં લશ્કરી માણસો હોય. ચેકીદાર દિવસે ચાકી કરે અને લશ્કરી માણસે રાત્રે તીર કામઠા તરવાર ધારણ કરી ચેકી કરે. એની પાસે તબૂ ડેરા હોય અને પિતાને બેસવા માટે શિગરામ હોય. આવો સાથ ચાલે ત્યારે કોઈ છૂટા છવાયા સુસાફરી કરનારા એવાનો સાથવારે શોધે. આવા વેપારીના સાથમાં જવાથી જનારના જાનમાલની સલામતી રહે. વેપારી પણ પિતાના સાથમાં લાયક માણસોને જ સાથે આવવાની રજા આપે. ગમે તેવા ભળતો માણસને સાથ આપે ને તેજ દગો દે તો આવતી કાલની આફત આજે આવી પડે. તે વખતે ફાસીઆ, લુટારા, પીંઢારા, ચોર, ડાકુ અને બહારવટીઆ આદિ અનેકને ભય રહેતો હતો, રાજમાર્ગો પણ
