________________
.૭૬
વિજીનાં કથારને
ન માલૂમ, શેઠાણી કેવી રાજા કરશે ? કદાચ હાથ-પગ કપાવી નાખશે કે, વખત છે ને, જીવ પણ લઈ લેશે !
cr
પણ ભટ્ટા તા એવી જ શાંતિથી ખેાલી : ગભરાઈશ નહી. જા, ખીજે ઘડા લઈ આવ.”
દાસીએ બીજો ઘડા ઉપાડયો તે એ પણ ધડાક દઈને છૂટી ગયા ! પણુ ભટ્ટાએ, એવા જ પ્રસન્ન મુખે, ત્રીજો ઘડા લઈ આવવા કહ્યું.
ભયને લીધે બિચારી દાસીના હાથ-પગ થર થર કાંપતા હતા. એણે ત્રીજો ઘડા લાવવામાં ખૂબ સાવચેતી રાખી, પણ ત્રીજી વાર પણ ઘડા હાથમાંથી છટકી ગયેા ! છતાં ભટ્ટા તે। એવી ને એવી જ વિનમ્ર અને શાંત હતી. એના મેા ઉપર કાધની એકાદ રેખા પણ ન ઊપસી આવી. દાસીને દિલાસા દઈને છેલ્લા-ચેાથે ઘડે લાવવા એ પેાતે ગઈ અને ઘડા લાવીને એણે મુનિને તેલનું દાન આપ્યુ
ચકિત થયેલા મુનિ તેા એની સામે જોઈ જ રહ્યા! અહંકાર અને ક્રાધની પૂતળી જેવી ભટ્ટા, જેને લેાકેા તુ ંકારાથી ખેાલાવી શકતા ન હતા, અને તેથી જ લેાકેાએ એનું નામ અચ્ચ’કારી પાડ્યુ હતુ', એ આજે કેટલી શાંત, સૌમ્ય અને સરળ બની ગઈ હતી કે સહસ્રપાક તેલ જેવી મહુમૂલ્ય વસ્તુના ત્રણ-ત્રણ ઘડા ફૂટી જવા છતાં એના મેાં પર ખેદ કે કાયની એકાદ રેખા પણ નહેાતી ઊઠી !
ભટ્ટા મુનિની આંખામા રહેલું કુતૂહલ તરત જ સમજી ગઈ. પેાતાની જીવનકથા કહીને એમનું સમાધાન કરતાં એણે કહ્યું “ મુનિવર! ક્રાધ અને અભિમાનનાં કડવાં ફળ હું ચાખી ચૂકી છુ. જો આ જીવનમાં જ એના આવાં કડવાં મૂળ ભાગવવા પડતા હાય, તે આવતા ભવમાં તેા, કાણુ
