________________
૩૫૪
વિદારક શ્રી મહાવીર
“ધર્મના સિદ્ધાન્તોના ઝડપી પ્રચાર માટે સાંજના સાધનને ઉપયોગ તમને નકામો લાગે છે શું ? ' ભાઈએ અખો ચોળતાં દલીલ કરી. ' ' પગે ચાલવાની કળા, જીવનને જેટલું રવ પીરસે છે, એથી - દશમા ભાગનું સત્વ પણ વાહનના આશ્રયે સાંપડતુ નથી? સમજે છે
એક સાધુને અમદાવાદથી મુંબઈ જવું છે. ગાડીમાં તેમનાથી બેસાય - નહિ, પગે ચાલીને તેઓ નિત્યના ૧૦ માઇલ પ્રમાણે જાય છે. માર્ગમાં -આવતાં તમામ દોનો અભ્યાસ તેઓ કરે છે. ગામડામાં જઈને જન' તેને ધર્મને બોધ આપે છે. જ્યારે તેઓ ગાડીમાં ફરે તો કુદરતના - દસ્યોને અભ્યાસ તેમનાથી ન થાય, ઉપરાંતમાં પગ અને પૃથ્વીના સતન સંપર્ક દ્વારા જન્મતા દિવ્ય છદથી પણ તેઓ અળગા પડી જાય.' પગે ચાલવાની સાધુની નીતિના બચાવમાં મેં મારા વિચારે - જાહેર કર્યા.
આ તે થઈ બચાવની વાત, વિજ્ઞાન કે અધ્યાત્મ શાસ્ત્રીની દષ્ટિએ પગે ચાલવાની નીતિને બચાવ તમે નજ કરી શકે ? ભર્યા મગજમાંથી ભાઈઓ અર્થસૂચક પ્રશ્ન કર્યો. ',
વિજ્ઞાનથી સાધુ પર ગણાય, કેમકે દીક્ષા પ્રસંગે શરીરને માધુ - માત્ર પરિત્યાગે છે ને અધ્યાત્મની દુનિયામાં વિહરવાની દઢ પ્રતિજ્ઞા - લે છે. અધ્યાત્મની દૃષ્ટિએ સાધુ–સાવીનું પગે ચાલવું તદ્દન વ્યાજબી - અને સુસંગત છે. કેમકે તેનાથી દષ્ટિની વ્યાપક્તા અને નિર્મળતાને
અવનવા રંગ સાંપડે છે અને ડગલે-પગલે અવનવી દુનિયાનાં દર્શન - થાય છે; જીવ માત્ર પ્રત્યેની અસીમ કરણ જીવનમાં ઉભરાય છે.
વાતચીતમાં વડેદરા આવ્યું. સામા ભાઈને ત્યાં ઉતરવાનું હતું. મરૂ દષ્ટિબિન્દુ વ્યાજબી જ મારા આભાર સાથે તેઓ ગાડી- માંથી ઊતર્યા.
