________________
૨૪
દીક્ષાની જરૂર
પસાને જેરે બહારના દેખાવોથી દુનિયાની હરિફાઈમાં ટકવાના રંક પ્રયાસે આપણે ત્યાં ચાલુ છે. પણ તેમ કરવાથી આપણું અંતર વધારે ખવાશે. જેવા હોઈએ તેવા જાહેર થઈ જવામાં જ આપણું ભલું છે. બહારની ટાપટીપથી બીજાને અંધારામાં રાખવા જતાં, આપણુ જ માણસોને આપણા જીવનની જમે–ઉધારની બાબતોને ખ્યાલ આવતો નથી અને પરિણામે આપણી જ વૃત્તિઓ આપણા - અહિતમાં પરિણમે છે.
દીક્ષાની જરૂર –મધ્યમાં અપાપામાં શ્રી મહાવીરે સંઘની સ્થાપના કરી. સાધુ, સથ્વી, શ્રાવક ને શ્રાવિકા એ ચાર પવિત્ર બળાને સંધ બને. શ્રી મહાવીરે સ્થાપેલ સઘ આજે પણ મોજુદ છે. જૈન માત્ર સાધુ–સાધવી પ્રત્યે આદરની નજરે જુએ કેમકે સાધુ-સાવીનાં જીવન શ્રાવક કે શ્રાવિકા કરતાં ઉચ્ચ પ્રકારનાં હેય, શ્રાવક-શ્રાવિકા ઘરની દિવાલો વચ્ચે રમતા હોય ત્યારે સાધુ–સાવીને આખી દુનિયાનું એકજ ઘર હાય. - વ્યાપક–જીવનની તાલીમરૂપ “દીક્ષા' ગણાય. દીક્ષા એટલે સંસારના સ્વાર્થી પણાના વાઘા ઉતારી, પરજનહિતાય શ્વાસવાસ લેવા તે. જેના દર્શન દીક્ષાને જે શુદ્ધ માં ઘટાવી છે, તેટલે - શુદ્ધ અર્થ અન્ય સંપ્રદાયના દીક્ષિતો તરફ નજર કરતા નથી જણાત. દીક્ષા પછી જૈન સાધુ કે સાધ્વી વિશ્વનું ખરું ધન બને. સંસારમાં રહેતાં એટલું શુદ્ધ જીવન ન જીવી શકાય, જેટલું સાધુપણામાં જીવવાનુ શ્રી મહાવીરે ફરમાવ્યું છે કે, “સાધુ-સાધ્વી પવનની જેમ વિહરે, ૫ચ મહાવ્રતમાં અડોલ અને અટલ રહે. એક આખે વિશ્વમાં આત્માનાં દર્શન કરે, બીજીએ આત્માને વિશ્વની સુસંગતતાને તાગ કાઢે.' ત્યાગ એજ જન–- સાધુને ઓળખવાનું પ્રશ્ન ચિન્હ છે. સંસારમાં અકળાતા માનવોને ત્યાગને આદર્શ પહેચાડવા તેમજ રવયં ત્યાગમય જીવન ગાળી, સર્વમય બનવા દીક્ષા અંગીકાર - કરે તો તેના જેવું કશું ય નહિ!
