________________
વૃયા ઉપદેશ
ત્યાં પગલાં ભરતાં પહેલાં વિચાર કરજો કે, “જયાં જઈ રહ્યો છું ત્યાંથી શું મેળવી શકીશ. ત્યાં જવામાં મને સાચે જે લાભ છે, મારે ત્યાં જઈને શું કરવાનું છે?” જીવન અવધે ટૂંકી છે. એ ટુંકી અવધમાં પણ એવાં સત્કાર્યો કરે કે એવી ટૂંકી અવધી જવાનો વારોજ ન આવે. એ શી વર્ષની એક જીદગી માટે તમે જે જે હિસાઅસત્ય ચેરી-અનાચાર વગેરે કરો છો, તેથી શું તમે તેટલા વર્ષ પૂરતા સુખમાં રહી શકે છે ? ના, તો પછી એ બધું કોના માટે ?
જે કરે તે ભોગવે ! એ સિદ્ધાત જાણતા છતાં તમે કુટુમ્બ પરિવાર કાજે નીતિ ને ધર્મની બાંધી–પાળા તેડીને જે પગલાં ભરે ? છે તે પગલાં તમને તમારાજ ભાવિ જીવનને અસ્પૃદયને દાબવામાં ઉપયોગી થશે. એમ ન માનશે કે, કરેલાં કુક સમય જતાં ભૂંસાઈ જાય છે. વાણિયાના ચોપડે લખ્યા આંક સાચા ગણાય છે, તો આતો અવકાશના અણુએ અણુએ કેશયલાં કર્મ લેખો ! તે કઈ રીતે નાબૂદ થાય, એટલું જરૂર કે સંસારીને સંસાર ધર્મ નભાવ પડે અને તે પૂરતી હીલચાલમાં થતો દેવ વહાર પડે. પણ તમારામાં એવું છે જ કયાં? જે સુખી હોય છે, તે પિતે વિશેષ સુખની કા૫નિક આશામાં ન કરવાનું કરી બેસે છે, દુઃખી હિમ્મત ખાઈને અશ્ર સારતે જણાય છે. બેય વસ્તુ ખેતી છે. જે માનવી સુખદુખની અસ્થિર વાદળાની છાપથી નિજના અંતરને રંગે છે, તેને માટે સુખદુઃખ ભયંકર નીવડે છે સુખદુઃખને જાઆવ કરનારાં સ્વજન જેવા પ્રમાણવા જોઈએ. એટલે કે જા આવ કરનારું જેટલું આ સંસારમાં છે, તેની સાથે સંબંધ રાખવો, પણ તે જતાં ગભરાવું નહિ, આવતાં હરખાવું નહિ કારણ કે શરીર છતાં આત્મા નથી જ જો, અને શરીરને સમય થતાં જવુ જ પડે
સાચે નેહી વિશ્વપ્રલયને પણ સ્નેહભીની આંખે જોઈ શકે છે. સાચો નેહજ જુદી વસ્તુ છે. તમે સંસારીઓ સ્નેહના નહિ, માયા ને
