________________
- -
૧૩૮
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી મહાવીર પ્રમાણે વિચારી, શિવભૂતિ તાપસને કહ્યું કે, “ગમે તેવી લબ્ધિઓ મળવા છતાં, મમતાનો ત્યાગ થયો ન હોય તો તે સર્વે અયોગ્ય જ છે. મમતારંગી તમે, અધ્યાત્મના રંગને જ્યાંથી જાણી શકે ! “ આધ્યાત્મના દિગ્ય અંશે કાજે, અહં અને સ્વાયના કિલ્લાઓ નષ્ટ કરવા પડે છે. શરીરની આસપાસ અને અંદરથી જ્યારે મારાપણું દૂર થાય, ત્યારે સવમય આધ્યાત્મિકતાને દિવ્ય આનંદ માણવા મળે.'લેપના તીખા અધ્યાત્મક શબ્દોથી શિવભૂતિ મનમાં ઘવાય તેને લલચાવવાની તેની યુક્તિ પ્રયુક્તિઓ ફોક થતાં નિરાશ ચઈને, એક શાણો શિષ્ય ગુમાવીને તે પાછા ફર્યો. સાચે જ, જનધર્મના પાટલે બેઠેલા સમજુ આત્માને તેથી વિશેષ તત્વમયતા ધરાવનારે ધર્મ આ દુનિયામાં શોધ્યો જડતો નથી. ! | સર્વ પ્રકારના ગૃહ કાર્યો કરવા જતા પણ લેપશ્રેષ્ઠી જ્ઞાનધર્મને ત્યજતા નથી. સર્વત્ર જ્ઞાનદશાની જાગૃતિ રાખે છે. એમ વર્તતા તેમણે પોતાના સમગ્ર કુટુંબને ધર્મના સમાચારવાળું કર્યું. કુટુંબપાલન કરતાં જ્યારે પિતાને સર્વવિરતિ ધર્મ પાળવાને સમર્થપણું જણાયું, ત્યારે તેમણે દીક્ષા લીધી ને સર્વ કર્મને ક્ષય કરી મોક્ષે પહોંચ્યા,
તીર્થકર શ્રી મહાવીર પ્રભુના રાજગૃહીમના અવારનવાર આગમનથી ત્યાંના ઉત્તમ માધમ ને કનિષ્ઠ એમ ત્રણેય પ્રકારના છો પર તેમની સારી છાપ પડેલી આપણે જોઈ ગયા અને તે તે જીવોએ હર્ષપૂર્વક અગીકાર કરેલ ચારિત્રધર્મ વિષે પણ વાંચી ગયા.
દીક્ષાની જરૂર – શ્રી વીરપ્રભુ તે સમયે જ્યાં જતા ત્યાં. સર્વને દીક્ષાનો ઉપદેશ દેતા એમ નથી, પણું તેમના સર્વ ત્યાગમય જીવનની કલામય સુરખિથી ખેંચાઈને ભવ્ય છ–તેમના પગલે ચાલવા તૈયાર થતા હતા. બાકી તેમના ઉપદેશની ઢબ કમિક હતી. વહેલા તો તેઓ શ્રાવક અને શ્રાવિકાને ગ્ય- સુણધર્મોનું વર્ણન
