________________
૧૦૬
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી વહાવીર
વિવિધ વૈભવના ગમે તેવાં આકર્ષણથી પણ આત્મમય તેમનું મન ડાલતું નથી. પરમાનંદમાં રમતાં તેમને સ્વગાદિના સુખની પણ ઇચ્છા થતી નથી. વિપુલમતિ વિગેરે લબ્ધિઓ પ્રાપ્ત થયેલી હોય છે. તો પણ તેથી તેમને રદ થતો નથી કે પિતાના સુખના માટે તેને ઉપયોગ કરવાની તેમને ઇચ્છા થતી નથી. જેની ઈચ્છાન પ્રત્યેક તો આનંદ સાગરમાં લીન થયાં હોય, તેને આલોક કે પરલકની શારીરિક સમૃદ્ધિમાં રસ કયાંથી જ પડે ?
આ પ્રમાણે તત્ત્વરૂપ સભળી લેપશ્રેષ્ઠીને સાચા ધર્મના સ્વરૂપનો ખ્યાલ આવ્યું. તેના પૂછવાથી ભગવતે જણાવ્યું કે, “હે ભાઈ” કેટલાક ઉત્તમ જી પૂર્વભવથી પુણ્ય લઈને આવે છે. આ ભવમાં પણું પુણ્ય ઉપાર્જન કરે છે. તેઓ ભરતચી, બામ્ભલી અભયકુમાર વિગેરેની જેમ પર ક્યાં અવિનાશી સુખને પામે છે. . . કેટલાક જી પૂર્વભવથી પુણ્ય લઇને આવે છે, પણ આ ભવમાં પુણ્ય કર્યા વિનાજ કેણિક (રાજા અજાતશત્રુ) વિગેરેની જેમ ખાલી હાથે પાછી જાય છે.
કેટલાક જીવો પરલોકથી પુણ્ય રહિત આવે છે, પણ કાલિક કસાઈના પુત્ર સુલસની જેમ અહિંથી પુણ્ય ઉપાર્જન કરીને પાછા જય છે.
કેટલાક-છ પુણ્ય રહિત આવે છે અને ભાગ્યહીન પુરૂષની જેમ પ્રય બાંધ્યા સિવાય જ અહિંથી પાછા જાય છે. તેઓ આલેક અને પરલેક બન્નેમાં દુઃખી થાય છે. મનુષ્ય હમેશાં આત્માને હિતકર્તા પ્રવૃત્તિ જ કરવી જોઈએ. જગજજોના અપવાદથી જેઓ રે છે અને તેમને રાજી રાખવાની ગણત્રીએ વર્તે છે, તેઓ કદાપિ નિજના આત્માનું શ્રેય કરી શકવાના નથી, કારણ કે એ દેઈ ઉપાય છેજ નહિ કે જેથી સર્વ લેટેને સંતોષી શકાય,
