________________
વિશ્વોદ્ધાર શ્રી મહાવીર
૧૧૪
.
પ્રકારનાં દુઃખા વડે સ તેાષવાનીજ મારી ભાવના છે. ત્યાગના સર્વોચ્ચ આસને મેન ટેકવીને શાલિભદ્ર મેલ્યા.
• આ વૃદ્ધ માતાની તેમજ ત્રોસ સ્વરૂપવતી સ્ત્રીઓની દયા પણુ તને આ સમયે નથી આવતી?
તારા જતાં, અમારૂં ાણુ ? શાલિભદ્ર ! જા વિચાર, અમને ન તરહેડ. ' અાઝરતી આંખે તે ક પતા શરીરે માતા ખેલ્યા,
લેણુા-દેણાના સંબધ જેવા આ સૌંસારમાં ખરી રીતે ફાઇ કાઇનુ નથી. સ’બંધ પૂરા થાય કે, તેને રવાના થવું પડે જ, તે રીતે સ'સાર સાથેના માટે સંબંધ હવે પૂરા થાય છે, મને હવે ત્યાગમાગે જ જવા દે, ' તત્ત્વઝરતી ભાષામાં શાલિભદ્ર ખેલ્યા.
શાલિભદ્ર એકના બે ન થયા. સસારત્યાગની તેમને દૃઢ ભાવના માતાનાં વિવિધ પ્રલાભનેાથી પશુ ન ડગી.
• તેામેટા, એટલું ન માને ? ’’માતાએ વિનવણીરૂપે કહ્યું. ‹ શું માતાજી ?’ નમ્રતાપૂર્વક શાલિભદ્રે પ્રશ્ન કર્યો.
<
•
• એજ ફ્રે-તું તારી સર્વ પત્નીઓને એકી સાથે એકજ સમયે ન ત્યજતાં, ધીમે ધીમે તેમના ત્યાગ કરે. ' પુત્રને સંસારસુખમાં મ્હાલતા જોવાની ઇચ્છાવાળી માતાએ ખાખરો ઉત્તર આપ્યા.
• ભલે, તેમ કરીશ.’ માતાની સ્થિતિને વિચાર કરી શાલિભદ્રે જવાબ આપ્યા.
રાત પડી અંધારૂં આવ્યું, શાલિભદ્ર વિલાસ મદિરે વળ્યા. દીપક જલતા હતા. વિવિધ પ્રકારનાં અત્તરની ક્રરમથી આવાસમાં અજબ રંગ જામ્યા હતા: એકજ રંગના તારકટીપી મયા પાસ્માની સાળુમાં ખત્રીસેય રમણીએ શેાભતી હતી. શાલિભદ્ર તે સર્વેની સાથે બહારથી ભળતા અને અંદરથી અકળાતેા એક પુલ ગ 1.પર આળોટતા હતા. સ્રોચ્યા તેની સેવા કરતી હતી.
'
