________________
૨ ૧૮૨ )
સૂયગડાંગ સૂત્ર ભાષાંતર–ભાગ ૧ લો.
- હવે ગુરૂ ઉપદેશ વિના પિતાને છેદે ગ૭ થકી નીકળીને જે એકાકીપણે વિચરે તેને ઘણા દેષની પ્રાપ્તિ થાય, તે ઉપર કષ્ટાંત કહે છે, થથા દ્રષ્ટાંતે જેમ પક્ષીના બાળકને જ્યાં સુધી પાંખ આવી નથી, ત્યાં સુધી તે પાંખ વિનાને એ છતો, પોતાના માળા થકી ઉડવાની વાંછા કરતો થકે પાંખ ફડફડાવે, પરંતુ આકરે ઉડી જવાને અસમર્થ થાય, અને તેને પાંખો થકી હત માંસ પસી સમાન એવો હાનો તરૂણ દેખીને, માંસાહારી એવા ઢંકાદિક પક્ષીઓ તેને અપહરીને, તેને વિનાશ કરે, તે બાળક કેવો છે. તે કે. (અવ્યક્તગતસિવા અસમર્થ) એટલે ત્યાંથી નાશી જવાને અસમર્થ એવો છે. તે ૨
એ રીતે જેમ તે અવ્યક્ત એવો જે પક્ષીને બાળક તેને બીજા ટંકાદિક શુક પક્ષીઓ વિનાશ કરે, તેમ તે અગીતાર્થ નવદિક્ષીત શિષ્ય પણ ગરૂપ માળા થકી નીકળ્યો, તો પછી તેને અનેક મુદ્ર પાખંડીરૂપ જે ઢંક પક્ષીઓ તે પોતાને પરગામી જાણતા થા, તેને વિપ્રતારને સંયમરૂપ જીવિતવ્ય થકી ચુકાવે, પાંખ રહિત એવો જે પક્ષીને બાળક તેની પેરે તે અગીતાર્થ શિષ્યને તે પાપધમ એવા અનેક પાખંડી તેને સંયમ થકી હરણ કરે, ૩ છે
એ માટે ચારિત્રવાન સાધુએ સર્વકાળ ગુરુ પાસે રહેવા તે કહે છે, જાવજીવ સુધી ગુરૂની પાસે રહેવાની વાંછા કરે, જે સુ સાધુ છે, તે એવીજ સન્માર્ગરૂપ સમાધિની વાંચ્છા કરે, એટલે પરમાર્થ થકી મનુષ્ય તેને જ કહિએ, કે જે ગુરૂ કુલવાસે વસતા થક, પિતાના ભાપેલા, અંગીકાર કરેલાં, સન્માર્ગને નિર્વાહ કરે, ગુરૂ કુલવાસે અવસતો એટલે સ્વછંદાચારી છત સંસારને અત ન કરે, ઉલટી અનંત સંસારી થાય. રરરની વૃદ્ધિ કરે, એવું જાણીને સર્વકાળ ગુરૂ કુલવા વિરો, ગુરૂ
