________________
( ૧૬ ) સૂયગડાંગ સૂત્ર ભાષાંતર–ભાગ ૧ લે
-~-~ ~~--~-- ---- ---- સત્ય ધર્મનું જ્ઞાન જાણવાને અસમર્થ છે, માટે એ અકેવિંદ છે, તો એના સમીપે સાંભળે એવા જે એમના શિષ્ય તે પણ આ કેવિંદ એટલે મૂર્ખ જાણવા, જે માટે તે એવું અસંબંધ વચન બેલે છે કે, અજ્ઞાન એજ શ્રેય છે, તો એવું તેમનું બેલવું જે છે, તેને મુખેજ માન્ય કરે છે. સરસા રિદિંરક્ષાંતિ જ્ઞાતિના ઉમ તે અનાલેશી થકા સર્વકાળ મૃષાજ બોલે છે.
હવે વિનયવાદીને જુદા જુદા કરી કહે છે. જે સાચું તે જાડું એવું ચિતવતા થા, તથા જે અસાધુ હોય તેને સાધુ એમ કહેતા થકા, એ પક્ત રીતે જે કોઈ જન એટલે લોક બેલે તે લોકને વિનયવાદિ જાણવા, એટલે એક વિનયજ મેક્ષનું કારણ છે, ગુણા ગુણને વિશેષ કાંઇ નથી, એવી રીતે બેલતા અજાણ લેક સરખા એવા તે વિનયવાદી અનેક પ્રકારના એટલે બત્રીશ પ્રકારના છે, તે વિનયવાદીને કેઈએ પુછયા થકાં એમ કહે કે, એ વિનયજ સવાર્થ સિદ્ધિ મરક છે, પણ બીજું કાંઈ જગતમાં શ્રેય નથી, એમ કહે છે ૩
ઉપસંખ્યા એટલે સમ્યક પરિજ્ઞાન તે જેને વિશે નથી, અર્થાતુ મૂઢમતિ છતા, એવા વિનયવાદી એમ કહે છે કે, અથ જે સ્વર્ગ, અને મોક્ષાદિક, તેની પ્રાપ્તિ અમારાજ દર્શન થકી છે, પણ અન્ય કેઇ દર્શનને વિષે નથી, એમ કહે છે. હવે અક્રીયાવાદિનું મત કહે છે, લવ એટલે કર્મ, તેના અપકી એટલે સાંકણહાર એવા લોકયિત શાક્યાદિક બ્રાદ્ધ તેના દર્શનને વિષે આમ કહ્યું છે કે, અતીત અનાગત કાળ છે, અને વર્તમાન કાળ નથી, કારણ કે ક્ષણિકપણાને લીધે સર્વ પદાર્થ ક્ષણિક છે, એવાં વચન થકી (અણગએહિ એટલે જે કાંઇ કર્તવ્ય કહીએ તે, અનાગતજ કહેવાય અને કર્મ કરિએ તે તે વર્તમાન કાળ
