________________
હા હતભાગી રે હું છું ભામની, ખાયા. ખરે શણગારજી દેઈ દિલાસો રે હિંમત આપતે, સતિ પતિ તે વારજી
આમણ / ૧૦ સંતાપ તજીયે રે શાણું સુંદરી, ગયે વપનો મેલજી ઓછા પુન્યના રે ફેલ એ જાણીયે, પૂર્વે પાપ કરેલછે.
આમણ ! ૧૧ . લેનાર ઘરેણાં રે જે આપે નહિ, તે પરભવે દેનાર; એમ બહુ વિધે રે દિલાસો આપતા, પ્રતિદિને ભરથારજી.
આમણ | ૧૨ મનમહ દશાથી જે સ્થિર થાવે નહિ, કરે બળાપો બાય; અશ્રુ વરસાવી રે ઉર ભીંજાવતી, ચેન પડે નહિં કયાંયજી.
આમણ ! ૧૩ . એના દીલના રે દુખ એ જાણતી, બીજા જાણે જિનરાયજી; થઈ દીનવદની રે બાલા આખરે, અન્ન પુરું ના ખાયજી.
આમણ ૧૪ ! એજ ચિંતામાં રે ભળી ભામની, કરી ગઈ તે કાલજી; દયા ન ઉપજી રે લેભ પ્રભાવથી, બની જેઠાણી બાલાજી.
' ' , આમણ ૧૫ / ભૂષણ હરેલાં રે ગુમ તે રાખતી; નિરખે વારંવાર એકદા ઓચિંતો રે પિયુ ઘર આવી, દેખ્યા તે શણગારજી.
આમણ ૧૬. ફિટકાર દે રે કહે નિજનારને, કીધો છે કાળો કેરજી; લઘુ બંધવની રે નારી. તેનું, જીવન કીધું તે ઝેરજી. . . . . . . . . આમણ / ૧૭ છે
