________________
૧૧૪
ઉદયાનુસારે ભટક્તા જીવે કર્થચિત જ્ઞાનાવરણીય કમને વિશિષ્ટ ક્ષાપશમ પ્રાપ્ત કરીને પણ મિથ્યાત્વ મોહના ઉદયે આત્મહિત સાધક-સુદેવ-સુગુરુ અને સુધમની અવગણના કરીને, આત્માનું અહિત કરનાર (સંસારમાં ભટકાવનાર) કુદેવ-કુશું અને કુધર્મનો આશ્રય કરીને, ઈન્દ્રિયજન્ય પર પૌદ્દગલિક-ક્ષણિક-આશાપિત વિષય સુખમાં સુખની ભ્રાંતિએ આસક્ત રહે છે.
(૩) આત્મહિત સાધન પ્રતિ પ્રમાદિ (અવિરતિ) આત્માઓ આત્મહિતાર્થે અનાદિથી આત્માને વળગેલી આહાર-ભય-મથુન અને પરિગ્રહાદિ સંજ્ઞાઓથી મુક્ત થવાનો પ્રયત્ન કરતા નથી. તેઓ પણ આત્મશુદ્ધિ વગર કર્મની પરાધીનતાએ નિરંતર જન્મ-મરણ કરતાં થતાં સંસારમાં આધિ-વ્યાધિ અને ઉપાધિનાં દુઃખ ભોગવતા ભટકયાં કરે છે..
ઉપર જણાવ્યા મુજબ આત્માથીઓએ આત્માના હિતા–હિત ભણું સાધક-બાધભાવનું વિસ્તારથી યથાર્થ સ્વરૂપ તીર્થકર ભગવંતની આજ્ઞાથી અવિદ્ધ સૌ પ્રથમ ગીતાર્થ ગુરુ ભગવંત પાસેથી યથાર્થ જાણવું જરૂરી છે કેમકે
સ્વ–પર સંબધે શાસ્ત્રમાં આશ્રવ-તથા સંવર તરવના ભેદથી આત્મ સ્વરૂપનાં સાધક-બાધક ભાવને સર્વ (અનંત) જીવોને આશ્રયીને પણ શાસ્ત્રમાં અસંખ્યાતા ભેદો જણાવ્યા છે. આત્મા અનંતા હોવા છતાં તેઓની સમસ્ત સાધક
