________________
શતક ૧૨ મું ઉદ્દેશક-૧ ફસાવી દુર્ગતિ તરફ પ્રસ્થાન કરાવવામાં અદ્વિતીય છે. મહોપાધ્યાય યશેવિજયજી મ તો ત્યાં સુધી કહે છે :
'सुत्यज रसलाम्पटय सुत्यज देहभूषणम् । । सुत्यजाः कामभोगाद्या दुस्त्यज दभसेवनम् ।।' % કેશ લેલ ધારણા સુણે સંતા છે,
ભૂમિ શય્યા વ્રત ત્યાગ ગુણવંતા જી; સકળ સુકર છે સાધુને સુણ સતા જી,
દુક્કર માયાત્યાગ ગુણવંતા જી ” ? સારાંશ કે ઘી-દૂધ, મલાઈ સાકર, ગેળ, દહીં આદિની રસલ પટતા, શરીર ઉપરનાં આભૂષણોને શણગાર, કે સ્ત્રીઓને સહવાસ તથા માથાના વાળનો લેચ, મેલાં કપડાં, ભૂમિ સંથારે પણ સાધકને સુકર અર્થાત્ સુખેથી પાળી શકાય તેવા હોય છે, પરંતુ આખ્તર હૈયામાં રહેલી માયા નાગણ, માયા શલ્ય કે માયા મૃષાવાદને ત્યાગ અત્યંત કઠણ છે
અનંત સંસારની માયા પણ અનંત હેવાથી કયા સમયે, કેવા રૂપે, કયા નિમિત્ત, નૃત્યાંગનાની જેમ નૃત્ય કરતી માયા માનવની સામે જ્યારે આવશે ત્યારે તેને જાણવા માટે સંસારને એકેય નજુમી (જ્યોતિષી) સમર્થ નથી, તેમ કઈ પણ મંત્ર ત્યાં કામ આવવાને નથી.
આ માયા આબાલ–ગોપાલ સૌના જીવનમાં હોવા છતાં પણ “ઘરડાંને ઝાઝેરી” આ ટંકશાળી વચન જ સાક્ષી -આપે છે કે સંસારને ભેગવીને થાકી ગયેલા, ક ટાળી ગયેલા કે અશક્ત થયેલા ઘરડાઓને તે આ માયા નાગણના ડંખ બહું જ જોરથી લાગેલા હોય છે.
