________________
.
૬૪૬૩ - જૈનકાવ્યદોહન. . . .
લઈ દક્ષણ દિશ ઉદ્દેશ, તે ચલે તરૂવન ગિરી રે; મુક્તા ફળ જળ કલ્લોલ, રેવા નદી વચ્ચે ઉતરી રે. ચાલંત નદી ઉપકાં, ભીની રેત સુકેમલી રે; વાતાચૂ વિમળ પદ શ્રેણ, મળે. નારીપદ એક છે રે; દેખી મન ચિતે રાય, દિસે કેતક આગળે રે; પગલાં અનુસારે જાય, શીધ્રપણે જઈ ભેગે મળે રે. સસલા હરણાં કપિ, વંદ, ટોળું દીઠું જતું મોજશું રે; મળે નવ વન નરિ, રૂપવંતી ચલે રીઝશું રે; ને તાપસણિને વેશ, વલકલ હિરીને ચાલતી રે; એણુકા નામે કરાય, અંગ સુકોમળ માલતી રે. તસ આગળ સૂડે. એક, ચાલે શાસ્ત્ર ભણ્ય ઠેર્યો રે; શુક સારીકા પરિવાર, જિમ ગુરૂ શિષ્યશું પરર્યો રે; ચિત ચિતે દેખિ કુમાર, કૌતક આ નવિ વિસરે રે; ઉપસમ પામી પશુ જાતિ, તાપસણીની સેવા કરે રે. તરૂ હેઠે લતા ઘર પાસ, તે સરવે મળી બેશીયાં રે; જઈ ભૂપ ભણે હે નારિ, તે પશુઓ કીમ ઈચ્છિયાં. રે; માણસ ભયે ચંચળ નેત્ર, નાસતાં શુક ઉચરે રે; નહીં સ્વપદ એ નરજાતિ, છે મનમાં ભયમું ધરે રે. પથ ગ્રાંત સમાગત તેણ, આગતા સ્વાગત કિજીએ રે; તવ લાજ ધરી પૂછત, પણ ભયથી તનુ ધ્રૂજીએ રે; ક્યાંથી આવ્યા કિએ દેશ, જાઓ, ક્ષણ ઉપસિએ રે; તરૂ પલ્લવ બેશી કુમાર, કહે અમે દૂરથી આવિએ રે. જવું દક્ષણ ઉતર પંથ, સુણિ શુક વાક્ય સા જાવતી રે; વનમાં મીઠાં ફળ સાર, જળ સાથે લેઈ આવતી, રે; ખાઈ પીવિ સમંત કુમાર, એણિકા શુકશ તિહાં રે; બીજે ખડે નવમી ઢાળ, શ્રી શુભવીરે ભાખી હાં રે.
દેહરા, કુંઅર કહે તમે કુણુ છે, કિમ રહો પશુઓ પાસ;
૧પ.
