________________
પછ9
શ્રીમાનું વીરવિજ્યજી–ધમ્મિલકુમાર. જીવતાં ન છોડું રે હું એહને કદા; સાંભળી મૌન રહી પણ છિદ્ર ગણે રે, એક દિન ૨નાન કરી અળતા મા મુદા; જીરણ ને નીરસ મા દેતી તદા.
મહિલા ૮. હું બેલી અળતો નીરસ કેમ દીધું રે, મા કહે એ ધમિલ સરિખ લેખીએં, ઈશું ખંડ નીરસ પીલ્યા મોકલીયા રે, પૂછંતાં કહે રે પતિશું પરખીએ; હુ બોલી એ સમ જગતે ન દેખીએ. મહિલા૯ ઈચ્છા તલવટના તલ મંગાવ્યા રે, તલપુળી તલ વિણ માએ મોક્લી: પૂછતાં કહે ધનતલ વિષ્ણુ પતિ પૂળી રે, હું બેલી પૂળી તે બાળણુ વળી; ધમ્મિલની મતિ રે કામે આગલી. મહિલા૦ ૧૦. માય કહે દેવલ ઘર લીંપણ કરશે રે, મેં કહ્યું રે કૃતઘ તુહિ વાયસ પરે; મા પૂછતાં મેં કહિ કિક શાસ્ત્ર રે, વરસી બાર દુકાળે રે ધિફ ભેગા મળે; વાત તે વિચારે રે જગ ભુખે મરે. મહિલા૧૧આપણને કણપિંડ દિએ એણી વેળારે, એઠું પણ મીઠું રે નર ભાગી જમે; -ઘર ને ઘરણું બાળક નારી વેચે રે, સી ચે રે પેટવેઠ દિન નીગમે; ઘર છોડી લાલુ રે પરદેશે ભમે. મહિલા ૧૨. વિપ્ર વણિક પણ અસુર તણે ઘર દાસ રે, ફાસે ઝેર ખાઈ રે નર નારી રે; કતિરી નરમંસ ભખતાં જળ નવિ પાવે રે, જાવે રે નેહી વિહી દુખ શરેં;
