________________
१२९८]
आचाग-मूळ तथा भाषान्तर हरेतं वत्थं, कंदाणि वा हरियाणि वा विसोधेत्ता समणस्स दासामो." एयप्पगारं णिग्घोसं सोचा णिसम्म जाव, “ भइणी चि वा, मा एयाणि तुम - कंदाण वा जाब विसोहेहि, णो खलु मे कप्पति एत्तप्पगारे वत्थे पडि
गगाहित्तए । " से सेवं वदंतस्स परो कंदाणि वा जाव विसोहेचा दलएजा तहप्पगारं वत्थं अफासुयं जाव णो पडिग्गाहेज्जा । (८१९)
सिया से परो णेत्ता वत्थं णिसिरेज्जा से पुवामेव आलोएज्जा “आउसो त्ति वा भइणी शि वा तुमंचेवणं संतियं वत्थं अंतोमंतेण प. डिलेहिस्साभि.” केवली बूया 'आयाण-मेय;-वत्थंतेण ओबहे सिया कुंडले वा, गुणे वा, हिरणे वा, सुवण्णे वा, मणी वा, जाव, रयणावली वा पाणे वा, बीए वा, हरिए वा । अह भिक्खूणं पुयोवादिष्ट्वा जाव जं पुच्चामेव वत्थं अंतोअंतेण पडिलेहिज्जा। (८२०)
१ दद्यात् २ त्वदीय मेव ३ रूप्यं
आयु म । अथवा बेहेन, पेटु वस्त्र लाने आपण एना उपर अडेला कंद के लीलो तरी ऊतारी साफ करीने ए वस्त्र साधुने आपाशं." आवा वोलो सांभळीने तेम करवा गृहस्थने ना पाडवी. ना पाड्या छतां गृहस्थ माने नहि तो ते वस्त्र ग्रहण न कर. (८१९) __कदाच मुनिने तेडी जनार गृहस्थ मुनिने कोइ पण वस्त्र आपवा मांडे -तो मुनिए शरुआतमांज कहेवू के "हे आयुष्मन् अथवा बेहेन हुँ एकवार तमारा वस्त्रने चारे बाजु तपाशी लर, पछी ग्रहण करीश. जो तपास्या वगरज ते वस्त्र मुनि ग्रहण करे तो केवळ ज्ञानिओए तेमा दोष वताव्या छे. कारण के ते वस्त्रना छडामां कदाच कुंडळ, सांकळ, रु', सोनु, मणि के रत्ननी माळा विगेरे पण वांघेला होय (अने ते कंइ मुनिने लेवा योग्य नथी.) तथा वळी ते वस्त्र साथे जीवजंतु के धान्य या लीलोतरी वळगेला होय, माटे मुनिने खास एज भलामण छे के तेणे शरुआदमांज वस्त्रन चारे बाजु तपाशी पछी ग्रहण करवू. (८२०) ,
