________________
{२६४]
आचारांग-मूळ तथा भाषान्तर. से भिक्खू वा भिक्खुगी वा गामाणुगामं दूईज्जमाणे णो मट्टियामएहिं पाएहिं हरियाणी छिदिय छिदिय विकुन्जि विफालिय उम्मग्गेणं हरियवधाए गच्छेज्जा; “जहेयं पाएहिं मट्टिय खिप्पामेव हरिताणि अवहरंतु.” माइमाणं संफासे । णो एवं करेजा। से पुवामेव अप्पहरियं मग्गं पडिलेहेज्जा, तओ संजयामेव गामाणुगामं दूइजेज्जा । (७४५)
से भिक्खू वा भिक्खणी वा गामाणुगाम दुईज्जमाणे अंतरा से वष्याणि वा फलिहाणि वा पागाराणि वा तोरणाणि वा अगलाणि वा अगलपासगाणि वा गड्डाओ वा दरीओ वा सति परक्कमे संजयामेव परक्कमे
जा, णो उज्जुयं गच्छेज्जा । केवली बूया 'आयाण मेयं ।' से तत्थ परक्कममाणे पयलेज्ज वा पक्डेज वा । (७४६)
से तत्थ पयलमाणे वा पवडमाणे वा रुक्खाणि वा गुच्छाणि वा गुम्माणि वा लया. वा वल्लीओ वा तणाणि वा गहणाणि वा हरियाणि
मुनि अथवा आर्याए त्र मानुमान फरवातुं करतां चीखळथी खरडायला. पोताना पगाने साफ करवाना इरादार्थी मार्गथी आघापाछा जइ लीलोतरीने तोडतां तोडतां दावतां दावतां के उखेडतां उखेडतां नहि चालवू. जो तेम करे तो दोवपात्र थवानो, माटे एम नहि करवु. किंतु शरुआतमांज तेमणे थोडी लीलोतरीवाळो रस्तो शोधवो अने तेना वडे ग्रामाजुग्राम फरवू. [७४५]
मुनि अथवा आर्य ने ग्रामानुग्राम फरतां वचगाळे किल्ला, खाइ, कोट, तोरणो, आगळीओ, आगळीना पडखाओ, खाडाओ, के कोतरो ओळंगवाना आ वी पडे तो बीजो रस्तो मतां ते रस्ते पसार नहि थQ. केमके केवळज्ञानिए तेमां दोप जणाच्या छे. जे माटे तेवे रस्ते चालतां कदाच पडी आखडी पण जवाय, (७४६)
. (वीजो रस्तो न सळतां जो तेवेन रस्ते जवु पडे तो.) त्यां पडतां के
