________________
परिच्छेदः ४ एकगीतार्थे पण अाचरीहोय तो सुविहितोने आत्मशुदिने अर्थे श्रादरवा जोग्य थाय ते सिक्षांतसाखसहित बतावे ॥ यतः ॥ कपुडे व्यवहारलाष्यमां जे जीतशुझिकारक संविग्नरंगमे तत्पर जितेंद्रिय सुसाधुएं एकेंपण
आचरणा करी. तेणे जीतें व्यवहार प्रवर्ते. एतलेसंसारना जीरु परमसंवेगवंत गीतार्थे, गढसमुदायना हितजणी, एकगीतार्थे पण प्राचरी, ते बहु गीतार्थे न निषेधी, ते जीतव्यवहार कहीएं. ते सुविहितने आदरवा योग्य जाणवी ॥१५॥ ॥हवे आचरणानां लक्षण कहे ॥ अमूढनावे अननिनिवेशपणे करीने समाचीर्ण करघु, जिहां तिहां पण केणे निरवद्य, न निवास्युं अन्यगीतार्थे निर्दोषपणाथी, घणागुणे आकीर्ण द्रव्य देत्र काल नाव हानियकी सुननपणे करीने अंगीकार करधुं ते प्राचीर्ण, जीत कहीएं. एटले अशगीतार्थे आचरणा करी होय. वली जेहने सि-झांतखमेनही एहवी निर्दोष, पापरहित, अने बीजे गीतार्थे कोएं खंमिन होय,ते शुरूआचरणा जाणवी. ॥२०॥ हवे बलबुझिनु जेहमां काम न होय वली सिझतमा जेहनोखुलासो होय तथा निषेध न कस्थो होय एहवा कर्त्तव्यमां गीतार्थ हेरफेर आचरणा न करे ते बेगाथाए करी कर्त्तव्य कहेले. आवश्यकादिकन करवं, श्वामिडादिदशविधसमाचारी, दशविधयतिधर्म
