________________
परिच्छेदः ७ जयादिक राखे. तेम इहां पण एदृष्टांत जाणवू के, राजाने काणे तीर्थंकरप्रतिमा तेनी जक्तिने अर्थे देरामां साधु जाय पण त्यांज न रहे. शा माटे त्यां न रहे ते कहे बे के, ए शरीरने मरजीयावे तेटलो स्नानकरावो तोपण एमांथी रनिगंध परसेवो फरे. तथा अधो वात ते अश्वात नईवात ते श्वासोश्वास ए बेए शरीरमांथी वहे. ते माटे साधु देरामां न रहे. रहे तो आशातना लागे. अने जो रहे तो त्रण थुश्यो कानसग्गने अनंतर एटले कानसग्ग पारीने जणिये त्यां सुधी ते थुइन केवी के त्रण श्लोकनी ले. त्यां कहे त्रण श्लोक प्रमाणनी त्रण श्लोक बंदोविशेषरूप अधिक पणे करीने जेने विषेले तथा 'सिझा बुझाणं' ए एक श्लोक. बीजो 'जोदेवाण विदेवो.' त्रिजो 'एक्कोविनमुक्कारो.' ए त्रण श्लोककहे त्यां सुधी एटले एटलो काल त्यां जिन. मंदिरमा रहेवानोज तिरोने देखाड्यो एटले त्रण थुइ कहे त्यां सुधी जिन मंदिरमा रहवानी आझाले. अने वली कारणे अधिक पण रहेवानुं का. ते कारण देखा मेले के नविकलोक धर्मसांजलवादिकने अर्थे बेसे तो उपगारादिक जाणी, अधिक पण जतियोने रहेवानी
आझाले.अने एकारण विना साधुनने जिन आशातना दिकना नयथकी तीर्थ करगणधरादिके आज्ञा नथी प्रा
