________________
१२ श्रीमद राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाळा.
शिक्षापाठ ७. अनाथी मुनि भाग ३ -
"""
हे श्रेणिक राजा ! त्यार पछी हुँ आत्मा परत्मानेो नाथ थयो . हवे हुं सर्व प्रकारना जीवनो नाथ छउं तुं जे शंका पाम्यो हतो ते हवे टळी गइ हरो. एम आखुं जगत्-चवर्त्ती पर्यंत अशरण अने अनाथ छे. ज्या उपाधि छे त्यां . अनाथता छे; माटे हुं कहुं छउं ते कथन तुं मनन करी जजे. निश्चय मानजे के, आपणो आत्मा ज दुःखनी भरेली वॅतरणीनो करनार छे; आपणो आत्मा न क्रूर साल्मलि वृक्षनां दुःखनो उपजावनार छे; आपगो आत्मा ज वंछित वस्तुरूपी दुधनी देवावाळी कामधेनु मुखनो उपजावनार छे; आपणो आत्मा ज नंदनवननी पेठे आनदकारी छे; आपणो आत्मा ज कर्मनो करनार छे; आपणो आत्मा जते कर्मनो टाळनार छे; आपणो आत्मा ज दुःखोपार्जन करनार छे, अने आपणी आत्मा जसुखोपार्जन करनार छे; आपणो आत्मा ज मित्र, ने आपणो आत्मा जवैरी छे; आपणो आत्मा कनिष्ठ आचारे स्थित, अने आपणो आत्मा ज निर्मळ आचारे स्थित रहे छे.
PS
एम आत्मप्रकाशकं बोध श्रेणिकने ते अनाथी मुनिए आप्पो. श्रेणिकराजा बहु संतोष पाम्यो. वे हाथनी अंजलि करीने ते एम बोल्यो: “हे भगवन् ! तमे मने भली रीते उपदेश्यो; तमे जेम हतुं तेम अनाथपणुं कही वतान्युं महर्षि । तमे सनाथ, तमे सबंध अने तमे सधर्म छो. तमे सर्व अनाथना नाथ छो. हे पवित्र संयति । हुं तमने क्षमाकुंकुं तमारी ज्ञानी शिक्षार्थी
