________________
१४२ श्रीमद राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाळा.
सांभरी आव्यां एटले ते त्यांथी कंइ लीधां कर्यावगर एकाएक नीकळी पड्यो. जइने पोतानां कुटुंबीने मळ्यो. ते बधांये मळीने पूछयुं के तुं क्यों हतो ? भीले कहुं, वहु सुखमां त्यां में बहु वखाणवा लायक वस्तुओं जोइ.
कुटुंबीओ - पण ते केवी १ ते तो अमने कहे. भील - शुं कहुं, अहीं एवी एक्के वस्तुज नथी. कुटुंबीओ - एम होय के ? आ शंखलां, छीप, कोडां केवां मजानां पड्यां छे; त्यां कोइ एवी जोवा लायक वस्तु हती ?
भील - नहीं, भाइ, एवी चीज तो अहीं एक्के नथी. एना सोमा भागनी के हजारमा भागनी पण मनोहर चीज अहीं नथी.
कुटुंबीओ - त्यारे तो तुं बोल्या विना वेठो रहे, तने भ्रमणा थइ छे; आधी ते पछी सारूं शुं हशै ?
हे गौतम! जेम ए भील राजवैभवमुख भोगवी आव्यो हतो; तेमज जाणतो हतो; छतां उपमा योग्य वस्तु नहीं मळवाथी ते कंइ कही शकतो नहोतो, तेम अनुपमेय मोक्षने, सच्चिदानंद स्वरुपमय निर्विकारी मोक्षनां सुखना असंख्यातमा भागने पण योग्य उपमेय नहीं मळवाथी हुं तने कही शकतो नथी.
मोक्षनां स्वरुप विषे शंका करनारा तो कुतर्कवादी छे; एओने क्षणिक सुखसंबंधी विचार आडे सत्सुखनो
