________________
कपिलमुनि भाग २०
९१
क्यां ओछीछे ? माटे करोड लाख मूकीने सो वसें महीरज मागी लेवी. जीव, सो वर्से महोर हमणां आवशे तो पछी विषयवैभवमांज वखत चाल्यो जशे ; अने विद्याभ्यास पण धर्यो रहेशे ; माटे पांच महोर हमणां तो लई जवी पछीनी बात पछी. अरे ! पांच महोरनीए हमणां कंड जरुर नथी; मात्र वे मासा सोनुं लेवा आव्यो हतो तेज मागी लेवु. आ तो जीव बहु थई, तृष्णासमुद्रमां तें बहु गळकां खाधां. आखुं राज्य मागतां पण तृष्णा छीपती नहोती, मात्र संतोष अने विवेकथी ते घटाडी तो घटी. ए राजा जो चक्रवत्ती होत तो पछी हुं एथी विशेष शुं मागी शकत ? अने विशेष ज्यां सुधी, न मळत त्यांसुधी मारी तृष्णा शमात पण नहीं; ज्यां सुधी तृष्णा शमात नहीं त्यांसुधी हुं सुखी पण नहोत. एटलेथी ए मारी तृष्णा टळे नहीं तो पछी वे मासाथी करीने क्यांथी ढळे १ एनो आत्मा सवळीए आव्यो अने ते बोल्यो, हवे मारे ए वे मासा सोनानुं पण कंइ काम नथी. वे मासायी वधीने हुं केटले सुधी पहोंच्यो ! सुख तो संतोषमांज छे. तृष्णा ए संसार वृक्षनुं वीज छे. एनो हे ! जीव, तारे शुं खप छे ? विद्या
तां तुं विषयमां पडी गयो ; विषयमां पडवायी आ उपाविमां पड्यो; उपाधि वडे करिने अनंत तृष्णा समुद्रना तरंगमां तुं पड्यो. एक उपाधिमांथी आ संसारमा एम अनंत उपाधि वेटवी पडे छे. एथी एनो त्याग करवो उचित छे, सत्य संतोष जेतुं निरुपाधि सुख एक्के नथी. एम विचा
