________________
८० श्रीमद् राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाळा. नथी ते देश के नथी ते नगरी, नथी ते महेल के नथी ते पलंग; नथी ते चामरछत्र धरनारा के नथी ते छडीदारो, नथी ते स्त्रियो के नथी ते वस्त्रालंकारो; नथी ते पंखा के नथी ते पवन नथी ते अनुचरो के नथी ते आज्ञा; नथी ते सुख विलास के नथी ते मदोन्मत्तता; भाइ तो पोते जेवा हता तेवाने तेवा देखाया. एथी ते देखाव जोइने ते खेद पाम्यो. स्वमामां में मिथ्या आडवर दीठो तेथी आनंद मान्यो एमांनुं तो अहीं कथुए नथी; स्वप्माना भोग भोगव्या नहीं अने तेनुं परिणाम जे खेद ते हुँ भोगवू छउं. एम ए पामर जीव पश्चातापमां पड़ी गयो.
अहो भन्यो ! भीखारीनां स्वमां जेवां संसारनां सुख अनित्य छे, स्वप्नामां जेम ते भीखारीए सुख समुदाय दीगे अने आनंद मान्यो तेम पामर प्राणीओ संसार स्वमना सुख समुदायमा आनंद माने छे. जेम ते सुख समुदाय जागृतिमां मिथ्या जणाया तेम ज्ञान प्राप्त यतां संसारनां मुख तेषां जणाय छे. स्वभाना भोग न भोगव्या छतां जेम भीखारीने खेदनी प्राप्ति थइ, तेम मोहांध पाणीओ संसारनां मुख मानी वेसे छे । अने भोगव्या सम गणे छे. परंतु परिणामे खेद, दुर्गति अने पश्चाताप ले छे; ते चपळ अने विनाशी छतां स्वमानां खेद जेवू तेनुं परिणाम रघु छे..ए उपरथी बुद्धिमान पुरुषो आत्महितने शोध छे. संसारनी अनित्यतापर एक काव्य छे के--
