________________
(६) ऋषिमंमलत्ति-पूर्वाई. सिंह पण जागी जीने म्होढाने पोलु करतो तो गुफाथी बहार निकल्यो. सिं हने पगे चालतो जोइ त्रिपृष्ट कुमार रथथी नीचे उतरी पमयो, वली सिंहने आयुध विना जोइ पोते पण शस्त्र कोरे मूकी दीधां. आq कुमारनुं आचरण जो सिंह विस्मय पामी विचार करवा लाग्यो के, "अहो! मने आश्चर्य थाय ने के, एक तो ते पोते एकलोआव्यो ठे.वली बीजुं मने पगे चालतो जोइ पोते रथथी नीचे नतरी पगे चालवा लाग्यो. ठेवटे मने आयुध विनानो जोश पोते पण आयुध त्यजी दीधां! ! ! परंतु हुं आजे तेने म्हारा अपमाननुं फल बतावं.” आम घारी सिंहे बंचे नचली तेना माथा नपर पमतुं मूक्यु. कुमारे पण तुरतज पोताना वन्ने हाथ तेनां मुखमां घाली दीधा. पनी एक हाथथी नपला होग्ने अने बीजा हाथश्री नीचला होउने पकमी जीर्ण पांदमानी पेठे ते सिंहने चीरीने पृथ्वी नपर फेंकी दीधो. आ वखते सिंह, कलेवर क्रोधथी कंपतुं हतुं; तेने जो त्रिपृष्टना सारथीये ते कलेवरने का के,“अरे सिंह! आ राजकुमार माणलोनो सिंह ठे अने तुं पशुडनो सिंद . जो सिंहे सिंहले मास्यो ने तो पठी तुंशा माटे क्रोध करे ठे?" सारथीनां आवां वचन सांजली प्रसन्न थयेलो सिंह मृत्यु पामी नरके गयो. पठी त्रिपृष्टे सिंहढं चामखें विद्याधर साथे हयग्रीव राजाने मोकलावीने कहेवराव्यु के, "तुंम्हाराप्रसादयी हवे शांतपणे चोखानु नोजन कर.” हयग्रीव राजा पण सिंहना चांसमाने जोइ अने विद्याधरनां वचन सांजली विचार कर• वा लाग्यो के, “निश्चे आवा नुज पराक्रमयी ते मने पण पोची वले तेवो ."
हवे ज्वलनजटी विद्याधरनी पुत्री स्वयंप्रनाने त्रिपृष्टनी साथे परगाववा संबंधी कांइ वात सांजली हयग्रीव राजाए दूत मोकली ते कन्या, मागुं करयु. ज्वलनजटीये पण तेने कांश योग्य नत्तर आपीने शांत कस्यो. पठी ते विद्याधरपतिये पोतानी पुत्री स्वयंप्रना गुप्तरीते पोतनपुर मोकली त्रिपृष्टनी साधे परणावी दीधी. आ वात हयग्रीव राजाना प्रधान हरिस्मश्रुए सांजली; तेयी तेरो ते वात पोताना राजा दयग्रीवने कही. वात सांतलतांज तुरत क्रो व पामेला दयग्रीवे तेने आडा करी के, “त्रिपृष्ट तथा अचल ए वन्ने नाश्योने तथा विद्याधरपति ज्वलनजटीने बांधी तुरत म्हारी पाले लावो.” पठी प्रधाने दृत मोकल्या. दूते रयनपुरचक्रवालपुरे जा ज्वलनजटीने कडं के, " अरे ! अमाग महागला हयग्रीवने माटे कन्यारत्न मोकली आप. तुं शं नथी जा