________________
पांमव चरित्र. (४१) थी नीचे पमतुं मूकी नासवा लाग्यो. पाग्ल अर्जुन पण तुरत रथथी नीचे नतरी कहेवा लाग्यो. " हे उत्तराकुमार ! तुं धीरज राखी म्हारो सारथी था, के, जेथी करी हुं आ सर्व शत्रुनने जीती त्हारी विस्तारवाली कीर्तिनुं स्थापन करूं. हे राजपुत्र ! तुं नय त्यजी दा श्मसानमां खीजमाना वृक्ष नपर शबथी ढंकायेला अमारां शस्त्रोमांथी म्हारां धनुष्य बागने लावी आप के, हुं जेणे करीने आ त्हारा सर्व शत्रुनने मारी नाखु." पठी नत्तराकुमारे धनुष्यबाण लावी आपे ते अर्जुने पोतानुं अने पोताना नाश्योनुं खलं स्वरूप कही दीधुं. त्यार पठी ते, धनुष्यबाण हाथमां लश् रथनपर बेसी शत्रुनना सन्मुख चाल्यो.
हवे अहिं कौरवनी सेनामां रहेला नीष्मे, दिव्य शंखना नयंकर शब्दश्री अर्जुनने जो तुरत र्योधनने कडं के, " निश्चे आ स्त्री वेशधारी अर्जुन देखाय जे. हे धृतराष्टपुत्र ! आ पांमवो अवसरे आवी पहोच्या , माटे तेन, हवणां तने बंधु सहित मारी नाखशे, माटे तुं आ अर्जुननी साथे झट संधी कर. नहिंतो आ म्होटा सैन्यना चोथा नागथी रक्षण करायेलो तुं गायोना धएने साथे लइ नासी जा अने अमे आ सैन्यना मध्य नागने विषे रहीशं. कथु बे के-सर्व प्रकारथी राजानुं रक्षण करवू जोशए.” पितामह (दादा)नां आवां वचन सांजली बीकण र्योधन, गायोना धणने साथे लश् पोतानां सैन्यना चोथा नाग सहित चाली निकटयो. र्योधनने नासी जतो जोइ अर्जुने नत्तराकुमारने कडं. अरे कुमारराज ! आ जुर्योधन म्हास बहु नयथी नाशी जाय , माटे तुं आ तरफ अश्वोने झट वाल” अर्जुननां आवां वचनथी कुमारे सूर्यना रथनी पेठे शीघ्र चलावेलो रथ तुरत शत्रुनां सैन्य पासे आवी पहोच्यो. त्यां अर्जुनना रश्रने देखवा मात्रश्री शत्रुनुं सैन्य बहु दीन बनी गयु. अर्जुने पोतानो शंख वगाड्यो, तेना शब्दथी मोह पामेली सर्व गायो उँचा पूंबमा करीने तुरत पोतानां नगर प्रत्ये नासी गइ. परी अर्जुने
र्योधनने कडं. “अरे मूर्ख ! तें प्रथम कुलने कलंक दीधुं ठे अने हवणां पए गायोनुं हरण करी जयथी नासी जवा मांमयु. शत्रु मख्या उतां तुं क्या नासो ब्वानो ने ? हवे तो धनुष्य धारण करीने तैयार था." एम कहीने य.
जुने पोतानुं धनुष्य हाथमां लीधुं. इंपुत्र (अर्जुन)नां नचलतां वाणोना समू__ हरूप मेघथी आकाश चारे तरफ ढंका गयु अने सूर्य परा पोतानो परान्नव -