________________
कीर्तिधर तथा सुकोसल मुनिनी कथा. (३४३ ) श्वरो निरंतर शुन्न ध्यान अने क्रीया करवामां नद्यमवंत श्रया. को वखते श्रेष्ठ एवा ते बने मुनीश्वरो, वर्षाकालने विषे मौजिल्य पर्वतना शिखर नपर का नकावली विगेरे बहु तप अने यवमध्यादि पमिमा करता उता चातुर्मास रह्या. पी कार्तिक मासनी पूनमना पारणाने विषे चातुमासिक व्रत पूर्ण करी गुपोथी गरिष्ट एवा ते बन्ने साधुन ते महा पर्वतथी नीचे नतरवा लाग्या.
हवे आ वखते सुकोशल पुत्रना वियोगनी पीमाने नहि सहन करवाश्री तेनी माता सहदेवी मृत्यु पामीने वाघेण श्रश् हती. वली इष्ट चित्तवाली, नयंकर मुखवाली अने अनेक जीवोनो संहार करती ते, आ मौजिल्य पर्वतने विषेज रहेती हती. पर्वतना शिखरथी नतरता ते दयावंत बन्ने मुनीशेने पर्वतनी मेखलामा मध्यमां नमती एवी वाघेणे दूरथी दीग, पीपहोलुं करयुं जे म्हाद्वं जेणे एवी ते वाघेश नूखने लीधे बने मुनियोने लक्षण करवा दोमी. आ वखते तत्त्वनो जाण अने गुणी एवो सुकोशल मुनि सुन्नटनी पेठे कीर्तिधर पिताए वारंवार ना कह्या उतां पण वाघेणना परीसहने सहन करवा माटे पोतानी मेलेज आगल अयो. पठी रातानेत्रे करीने अति नयंकर वाघेण फाल देती त्यां आवीने मुनिने पामी नाखी तेना नपर चमी बेठी. वली ते मुनिना साथलना अतिकोमल मांसने खावा लागी. अहो ! (अज्ञानथी मूढ आत्मावालो जीव शुं पाप नथी करतो ? धिक्कार ले आवा क्रूर कार्यने !!! पली पासे नन्नेला कीर्तिधर मुनिये आवां अति मधुर वचनथी सुकोशल पुत्रने नत्साहवंत कस्यो. “हे वत्स! पूर्वकर्मना योगथीज
आ तने दुःसह विपत्ति प्राप्त थ ले. तो हवे तुं ए विपत्तिने सहन करवामां पोतानुं सर्व पराक्रम फोरव.” धीरजवान सुकोशल मुनिये पण पोताना दृढ एवां अंतरमां प्रीयकारी ते नावनाने वजनी पेठे स्थापन करी, वली की निधर मुनि कहेवा लाग्या के, “ अनेक नवने विषे नमता स्नहवंत एवा तें बहु एकेदिजीवोना समूहने नदण कस्या . वली तें नरकने विषे एवां घोर दुःखोने सहन कस्या के के, जेनी आगल आ कुःख कोण मात्र ?”: महा मुनीश्वर सुकोशल आपतिमां पण एज प्रकारनी नावनाने नावतो तो अज्ञाननो नाश करनारी पकश्रेणी प्रत्ये चड्यो. अनुक्रमे ते तुरत निर्मल एवा केवलज्ञानने पामी अने जगतमा नुत्तम एवी मुक्तिरमणीने पाम्यो, वा