________________
कीर्तिधर तथा सुकोसल मुनिनी कथा. (३४१) । प्यु. पगी पंदर दिवसना श्रयेला ते पोताना पुत्रने सन्नामां लावी राजाए "सु. कोशल" एवं नाम पामवा पूर्वक तेने पोतानुं राज्य आप्युं अने लघुकर्मी एवा पोते बहु नारे एवा आश्चर्यकारी चारित्रने अंगीकार करयु. पी सहदेवी राणी पोताना सुकोशल पुत्रने प्रेमपूर्वक पालवा लागी अने नगरवासी जनों पण तेने (सुकोशलने) राजा मानीने नमवा लाग्या. ज्यारे सुकोशल कुमार बाल अवस्थाने उलंघन करी युवावस्था पाम्योत्यारे ते गुणे करीने सुशोनित एवी को महाराजानी पुत्रीने परण्यो. पी सहदेवी विचार करवा लागी के, “आ म्हारा पुत्रना वमवानए युवावस्थामांज राज्यने त्यजी दइ दीकालीधी ने तो आ म्हारो पुत्र पण मालाधर्मनी पेठे युवावस्थामांज संयम लदमीने अंगीकार करशे. कारण अक्षा जोवाथी वधे . हवे हुँ निश्चे लिंगधारी मुनियोने तथा बीजा साधुनने पण नगरमां आववानुं बंध करुं के, जेथी करी म्हारो पुत्र कांपण धर्म न सांनले.” आ प्रमाणे विचार करीने सहदेवी राणीये नगर रक्कोनी पासे प्रथमज नगरमा रहेला धर्म कहेनारा सर्व साधुन काढी मूक्या तेमज बीजा नवा आवनारानने पग नगरमां आववानुं बंध करयु. कडंडे के-मोहरुप मदिरा मनुष्यनी पासे शुंशु नश्री करावती? अर्थात् बहु खराब कामो पण करावे .
हवे को वखते पृथ्वी नपर विहार करता करता कीर्तिधर मुनि (सं. हदेवीना पति अने सुकोशलनो पिता) साकेत नगरप्रत्ये आव्या. त्यां नगरीमां प्रवेश करी मध्यान्हने वखते पारणाने माटे मार्गमां जता एवा ते मुनिने गोखमां बेठेली सहदेवीये दीगएटले तो ते राणी सगोत्री सुशोनित अने विश्वना प्राणीयो नपर दया राखनार ते मुनि नपर मत्सर धरवा लागी. वली " म्हारो पुत्र एने न मलो" एवा विचारथी ते राणीये पोताना सेवको पासे ते मुनिने प्रहार करावी तुरत नगरमाथी काढी मूक्या. “आ विटंबना सहदेवीये करावी ." एम जाणता उता पण मुनि कमाथी ते सर्व सहन करीने वनमा जश रहा. हवे अहिं सहदेवीये पोताना सेवको पासे मुनिने प्रहार देवराव्यो ते सुकोशलनी धावमाताए दी; तेथी ते कीर्तिधर राजर्षिना पूर्वना नपकारने स्मरण करती बहु रोवा लागी. स्नेहवंत सुकोशले ते धावमाताने रोवानुं कारण पूज्युं एटले धावमाताए तेने कj. “हे वत्स ! कीर्ति